Նվեր քաղաքիս, թե՞ պատուհաս

Շառլ Ազնավուրի հրապարակում վերջերս տեղադրված հայ մեծանուն գրող Եղիշե Չարենցի և վաստակաշատ դերասան Մհեր Մկրտչյանի արձանների հանդեպ դրսևորված վերաբերմունքը, որը բառի բուն իմաստով վանդալիզմ է, անձնական վիրավորանքի զգացում պատճառեց մեզանից շատերին:

Արձանները տեղադրվեցին Երևանի տոնի առթիվ քաղաքապետարանի նախաձեռնած՝ «Մեր հանճարները մեր կողքին են՝ Երևան քաղաքում» նախագծի շրջանակներում: Դա շատ դրական ալիք բարձրացրեց հասարակության շրջանակներում, բայց էֆորիան երկար չտևեց:

Բոլորիս համար սառը ցնցուղի նման մի բան էր լուրը այն մասին, որ Չարենցի արձանի մատը կոտրել են: Փաստորեն արձանները գիպսից էին, ոչ թե բրոնզից, և չնայած դրան այնպես էին տեղադրված, որ յուրաքանչյուր ցանկացող կարողանա դիպչել դրանց: Երեկ էլ տարածվեց լուրն այն մասին, որ Մհեր Մկրտչյանի արձանի տակառն են կոտրել :

Ինձ համար ցավալի էր լսել նաև մեր քաղաքացիների արձագանքը: Բոլորը միաբերան սկսեցին ասել, որ մեր ազգը ազգ չէ, որ թուրքերին ենք քննադատում, սակայն հենց մենք ենք վայրագություններ անում: Եկեք փորձենք չընդհանրացնել բոլորիս, այդ վանդալիզմը հավանաբար մի հոգու ձեռքի գործ է և դա չի կարող պատճառ հանդիսանալ ազգս հայհոյելու և փնովելու համար:

Կարծում եմ, որ արձանների հեղինակներին հեռատեսություն էր պակասում, հակառակ դեպքում արձանները կկերտվեին կուռ նյութից, որպեսզի երկար ժամանակ գեղեցկացնեին մեր քաղաքը և թիթեռի կյանք չունենային: Ճիշտ կլիներ նաև եթե արձանների վրա հսկողություն սահմանվեր այնպես, ինչպես արվում է Կասկադում ցուցադրվող ժամանակակից արվեստի գործերի դեպքում, որոնք գտնվում են շուրջօրյա հսկողության ներքո:

Դարավոր մշակույթ ունեցող ազգ ենք, եկեք այսօր էլ մեզ չխառնենք արջի ցեղերին և մնանք արժեքները հարգող և գնահատող:

Մարինե ԲԱՐՍԵՂՅԱՆ