Մենությամբ պարուրված

Ինձ քեզանից հետո մենությունն է պարուրել,
Իսկ քեզ բացի ինձանից բոլորը․․․
Թողած որպես ժառանգություն մենությունդ՝
Սառը դաշույնով խոցում է սիրտս այրվող։
Գրողը տանի, ցավն անտանելի է արդեն
ՈՒ չեմ կարող չգոռալ, չեմ կարող լռել․
Մի՞թե չես լսում ճիչը հոգուս, որ քեզ եմ սիրում,
Որքա՞ն կարող ես անտարբեր ձևանալ,
Որքա՞ն կարող ես սիրտդ փակել իմ սիրո առաջ․․․
Թողած մենությունդ ստիպում է հոգուս այրվել
Կանգ առ ու կտեսնես մենությունս, որ մնաց,
Երբ լուռ ու անպատասխան հեռացար։
Գուցե չես կարող լսել և ուրիշի խոսքերից հմայված
Կուրացել ես պատրանքից քո ստեղծած։
Որքա՞ն հաճախ է այս կյնքում պատահում,
Որ մենք ապրում ենք այն մեկով
Ով ապրում է արդեն մեկ ուրիշով։
Գուցե ես քեզ այլևս չհասնեմ այս կյանքում,
Բայց ցանկանում եմ, որ դու անպատճառ
Հասնես այն մեկին, ում իմ պես դու ես փնտրում․․․

Արմեն ՄԽԵՅԱՆ