«Առավոտի» խմբագրականում Արամ Աբրահամյանն անդրադառնալով բուրժուադեմոկրատական հեղափոխության մասին ընդդիմության կոչերին՝ գրում է. «Ինձ թվում է, որ դասակարգային պայքարի (մասնավորապես’ պրոլետարիատի, բուրժուազիայի և մնացածների), ինչպես նաև դրա հեղափոխական լուծումների մասին տեսությունը, որն առաջ է քաշվել 19-րդ դարի կեսերին, 21-րդ դարում փոքր-ինչ հնացել է: Բայց եթե նույնիսկ չի հնացել, ապա այդ տեսության համաձայն’ հեղափոխություն իրականացնողները խոշոր բուրժուաները, միլիոնատերերը չեն’ նրանք հրաշալիորեն հարմարվում են ցանկացած ռեժիմի: Նրանց դեմ է ուղղված եղել մանր բուրժուական կամ պրոլետարական հեղափոխականների ցասումը, նրանց դղյակներն էին վառվում և ավերվում այդ հեղափոխությունների ժամանակ: Վերջապես ցանկացած հեղափոխությունից հետո մեծ է ոչ թե ժողովրդավարություն, այլ ճիշտ հակառակը’ ավելի կարծր բռնապետություն հաստատելու վտանգը: Գուցե իսկապե՞ս ժամանակն է այդ բառը հանել մեր բառապաշարից: Վերադառնալով 21-րդ դարի Հայաստան’ արձանագրենք, թե որն է այս պահին ցանկացած խելամիտ [ոչ անպայման ընդդիմադիր քաղաքացու ցանկությունը, որպեսզի Երևանի ավագանու առաջիկա ընտրություններում ոչ մի կուսակցություն չհավաքի 40 տոկոս, և Երևանի քաղաքապետը ընտրվի քաղաքական իրական համաձայնությունների արդյունքում: Արդյոք դա կարելի՞ է հեղափոխություն անվանել»: