Երեքս էլ որոշել ենք այս գիշեր քնել երջանիկ

Մենք գրում էինք այն մասին,
թե ինչպես պիտի ապրեն ուրիշները,
մինչդեռ ինքներս չգիտեինք՝ ինչպես ապրել,
ուրախ էինք, և քաղաքը փախչում էր փողոցներից,
մենք համերգ ու կինո էինք գնում,
հետո մրցում մեր նայած ֆիլմերի,
գրած հոդվածների ու հարցազրույցների քանակով,
դիմանկարների, որ այդպես էլ կարգին չսովորեցինք գրել,
ուղեգրական ակնարկների, որ ոչ մի տեղ էլ չհասցրին մեզ,
ու մենք մնացինք այստեղ, որովհետև
երջանիկ էինք Շուշանյանի բառով.
հա, հենց դատարկապորտ էինք,
այսօր հանկարծ խոսեցինք արտագաղթելուց,
չգիտեմ՝ թեման Արթուրը մեջտեղ բերեց, թե Ռոզան,
էլի լավն էինք ու էլի սիրում էինք կյանքը,
բայց, մեկ է, վախեցնող մի բան կար,
երևի այն, որ նախկինում
մեր հրապարակախոսությունները շատ կտրուկ էին,
թեև մեզ ոչ մի հրապարակի ու ամբիոնի առաջ չկանգնեցրին,
հիմա, թվում է, խելքներս ավելի շատ է կտրում,
բայց քննադատելը մոռացել ենք,
մեր գրած նյութերը լուրերից այն կողմ չեն անցնում,
էլ հրապարակներ չկան, հրապարակախոսություն չկա,
Ռոզան էլի շատ է վազվզում,
Արթուրը սցենարներ է գրում
ինչ-որ հաղորդումների ու ներկայացումների համար,
ես էլ գրում եմ էս բանաստեղծությունը,
որովհետև անկախ էս ամենից
երեքս էլ որոշել ենք այս գիշեր քնել երջանիկ…

Արմեն ՍԱՐԳՍՅԱՆ