Անտառի խորքում, այնքան հեռու, որ թռչունն էլ իր թևով չէր հասնի, գտնվում է Տիոտո լիճը։ Հիմա այնտեղ ամայի Է։ Իսկ ժամանակին ամեն տարի ամռանը այստեղ էին հավաքվում հնդիկները։ Ոմանք ձուկ էին բերում ու փոխանակում զենքի հետ, ոմանք նավակների կողերին փռում էին դաբաղած կաշիները, երրորդները վաճառում էինտաք մորթե հագուստներ։
Լճիվրա առավոտից մինչև ուշ գիշեր չէր դադարում մարդկանց աղմուկը։ Երբեմն հնդիկները այնպես էին գոռգոռում, որ իրենք իրենց չէին լսում։ Ոչ ոք չէր կարողանում հանդարտեցնել նրանց։
Անտառի խորքում, այնքան հեռու, որ թռչունն էլ իր թևով չէր հասնի, գտնվում է Տիոտո լիճը։ Հիմա այնտեղ ամայի Է։ Իսկ ժամանակին ամեն տարի ամռանը այստեղ էին հավաքվում հնդիկները։ Ոմանք ձուկ էին բերում ու փոխանակում զենքի հետ, ոմանք նավակների կողերին փռում էին դաբաղած կաշիները, երրորդները վաճառում էինտաք մորթե հագուստներ։
Լճիվրա առավոտից մինչև ուշ գիշեր չէր դադարում մարդկանց աղմուկը։ Երբեմն հնդիկները այնպես էին գոռգոռում, որ իրենք իրենց չէին լսում։ Ոչ ոք չէր կարողանում հանդարտեցնել նրանց։
Եվ ահա, մի անգամ, երբ նրանց ծիծաղն ու աղաղակները վախեցրին Տիոտո լճի բոլոր ճայերին, երկնքից մեծամպ իջավ։ Հազիվ էր ամպը կպել ջրին, երբ ջրից մի սպիտակ կանոե դուրս լողաց։ Կանոեում նստած էր բարեկազմ, ազդեցիկ ու շատ բարձրահասակ մի մարդ։
– Ինչու՞ եք դուք փոքր երնխաների նման գոռգոռում,- խստորեն հարցրեց նա սսկված հնդիկներին։
Եվ այստեղ, ինչպես աշնան տերևները ծառերից, անծանոթի վրա բողոքների տարափ թափվեց։
– Ես չեմ ուզում աղ վերցնել կուղբի մորթու փոխարեն,- ասաց մի հնդկացի։
– Իսկ պղնձե ապարանջանի փոխարեն քիչէ նետերով կապարճը։
– Մի՞թե ազնվություն էլավ մոկասինների դիմաց այսպիսի աղեղ տալը, որն ասես փտած լինի,— բացականչեց երրորդը։
Սպիտակ կանոեի մարդը բարձրացրեց ձեռքը.
– Իմ անունը Գլուսկեպ է։ Ես ձեզ օգնելու համար եմ եկել,- տիրաբար ասաց նա։-Մոռացեք ձեր վեճերը։ Լողացեք բոլորդ դեպի ափ և ջրից հանեցեք ձեր նավակները։
Հնդիկները լսեցին։
Երբջրիմեջ ոչ մի կանոե չմնաց, անծանոթը բարձրացրեց գլուխը և ձեռքերը դեպի վեր։ Նույն ակնթարթին մռայլ ամպը ծածկեց արևը։ Երբ արևի ճառագայթները նորից լուսավորեցին երկիրը, բոլորը Տիոտո լճիվրա բադերի մի հսկայական երամ տեսան։ Բադերը անձայն իջնում էինլճիվրա ու ագահորեն ջուր էին խմում, իսկ հետո թռչում-հեռանում։ Նրանց փոխարինում էին նորանոր թռչուններ։ Նրանք էլ ագահորեն խմում ու հեռանում էին։ Շուտով լիճը բոլորովին ցամաքեց։
Վերջինթռչունինհայացքովուղեկցելով, Գլուսկեպըցույցտվեցհնդիկներինլճիխոնավհատակը։Այնտեղջրիմուռների մեջփայլփլումէինայնպիսիխեցիներ, ինչպիսիքմինչայդոչոքչէրտեսել։
– Հղկեքդրանք,- ասացԳլուսկեպը,- կլորացրեքուշարեքհաստթելիվրա։Այսհուլունքներիանունըվամպումկլինի։Թողձեզնիցամենմեկըայսվամպումհուլունքըփոխանակիինչովուզումէևայնժամանակդուքստիպվածչեքլինիգոռգոռալուվիճել։
Այս էր իմաստունԳլուսկեպիառաջինխորհուրդըհնդիկներին։Նրադուրնեկանանեզրանտառներնուպրերիաները, ևնաորոշեցընդմիշտբնակությունհաստատելայնտեղ։Հենցայդտեղ, լճիափին, նաիրհամարվիգվամկառուցեց։Առուներնուհեղեղներիբերածջրերընորիցլցրեցինլիճըևշուտով, Տիոտոյիհարթության վրա, առաջվանման, թռչումէինսպիտակաթևճայերը։
Միայնթեայժմլճումխաղաղությունէրտիրում։
Աղբյուր՝ heqiat.am։
