Եկավ ձմեռը: Սպիտակ ծածկոցով պատեց ծառ ու տանիք: Երեւացին ծխնելույզների սեւ գլխիկներն ու ձյունոտ մայթերը ծածկվեցին ոտնահետքերով: Եվ ձմեռն սկսեց թակել պատուհանները, կարծես խնդրում էր, որ երեխաները դուրս գան ու խաղան իր հետ: Երեւի թե երեխաները շատ էին սպասել այդ թակոցին, որովհետու անմիջապես դուրս թափվեցին ու սկսեցին ձնագնդի խաղալ: Հակարծ մեկն ասաց.
– Ես չեմ խաղում:
– Ինչո՞ւ:
– Դու խարդախում ես:
– Ես էլ չեմ խաղում,- լսվեց քիչ հեռվից:- Ամբողջովին ձյունոտվեցի:
Ու երեխաներն սկսեցին մտածել, թե ինչ խաղան:
Մեկն առաջարկեց պահմտոցի:
– Ձմռան կեսի՞ն,- հարցրին նրան ծաղրանքով:
Շարունակեցին մտածել, բայց ոչ ոք չկարողացավ առաջարկել ավելի հետաքրքիր որեւէ բան: Վերջապես մեկը բացականչեց.
– Եկեք ձնեմարդ սարքենք:
– Այո, այո…լսվեցին երեխաների ուրախ ձայները: Ու սկսեցին միասին ձնեմարդ սարքել: Ձյունոտ բակի տերն ու տնօրենը դարձավ կլորիկ մարմնով ու գազարե քթով ձնեմարդը:
Ձնեմարդը երկար կանգնեց իր տեղում: Նա դիմացավ քամուն, չար երեխաների ձնագնդիկների հարվածներին, մեքենաների գնալ-գալուն ու նրանց արձակած ծխին: Նա շատ խիզախ էր: Բայց ահա եկավ գարունը եւ ձնեմարդն սկսեց հալվել ու ջրել մոտակա ծառերն ու շիվերը: Մինչեւ վերջ նա ուզում էր բարի գործ կատարել եւ ոչ թե լքված լինել:
Ալինա ՎԱՐԴԱՆՅԱՆ
Աղբյուր՝ heqiat.am։
