Եթե արագիլը գալիս, իջնում է իմ ու քո բարդուն
և նրան այնպես է թվում, որ դեռ չի վերադարձել,
նշանակում է դու ինձ չես սիրում, և ծառը չվել է։
Եթե ես նվիրում եմ քեզ աշխարհի ճերմակ վարդերը
և քեզ այնպես է թվում, թե նրանց մեջ բացակա վարդ կա,
նշանակում է բառն արդեն կորցրել է արևի ճամփան։
Եթե լուսնի դուռը՝ թակ-թիկ-թակ, գիշերով ծեծում է սերը,
և քեզ այդպես է թվում, թե դա աղմուկն է անձրևի,
նշանակում է ականջիս տակ շշնջալու էլ ոչ մի խոսք չունես։
Իսկ թե արագիլը, վարդը, լուսինը, բոլորն էլ՝ սիպ-սպիտակ,
կանչում են անվերջ և քեզ այնպես է թվում, թե դա իմ ձայնն է,
նշանակում է հավերժությունը քայլում է մեծ սիրո հետքերով։
Աղբյուր՝ Granish.org
