«Առավոտ». Որքան հեռու կարող են գնալ պրագմատիզմն ու «ռեալ պոլիտիկ»-ը». խմբագրական
Նմանատիպ
«Առավոտի» գլխավոր խմբագիրն իրայսօրվա խմբագրականում գրել է. «ՀՀԿ խմբակցության անդամ Արտաշես Գեղամյանը երեկ ելույթ ունենալով խորհրդարանում’ «ի պաշտպանություն» Վարդան Օսկանյանին անձեռնմխելիությունից զրկելու, անդրադարձավ նաև աշխարհաքաղաքական խնդիրներին: Որքան հասկացա, պատգամավորի միտքը հետևյալն էր. պարոն Օսկանյանն իր քաղաքական գործունեության ֆինանսական բաղադրիչն ապահովելու համար օգտվում էր ԱՄՆ Հանրապետական կուսակցության կարկառուն ներկայացուցիչ Ջոն Հանթսմանի աջակցությունից (պետբ չէ ձև անել, որ դա այդպես չէ’ ուրիշ հարց, որ դա «փողերի լվացում» չէ): Պարոն Հանթսմանի կուսակցությունը բավականին կոշտ քննադատում է Պուտինի ռեժիմը: Սակայն պարոն Օսկանյանի կուսակցությունը և դրա փաստացի հիմնադիր Ռոբերտ Քոչարյանը չափազանց ջերմ վերաբերմունք ունեն ոչ միայն Պուտինի, այլև Լուկաշենկոյի ռեժիմների հանդեպ’ հավանաբար զգալով նրանց հետ որոշակի հոգևոր հարազատություն: Եվ ահա պատգամավոր Գեղամյանը, որը նույնպես այս «եվրասիական» [կացնային-ավտորիտար] մտածելակերպի ջատագովն է, այստեղ իրավամբ հակասություն է տեսնում: Հատկանշական է, որ երեկ խորհրդարանում խոսվում էր ոչ այնքան փողերի, փոխանցումների ու հաշիվների, որքան քաղաքականության մասին, որովհետև խնդիրն ինքնին քաղաքական է և կապված է առաջիկա նախագահական ընտրությունների հետ: Ոմանք պնդում են, որ Օսկանյանը’ իր հակասություններով հանդերձ, կարող է լինել ընդդիմության թեկնածու, և հենց դրա համար են իրեն ճնշում: Ոմանք էլ ասում են, որ իշխանությունը հատուկ է նախկին արտգործնախարարի գլխին «տառապյալի» պսակ դնում, որպեսզի հենց նա՛ ընկալվի որպես այլընտրանք և հեշտությամբ պարտվի ընտրություններում: Ոչ ոք, բնականաբար, չի հավատում, որ պատգամավորների շրջանում օրինականության հաստատումը պետք է սկսվի հենց Վարդան Օսկանյանից և ոչ թե, ասենք, Վարդան Այվազյանից կամ ՀՀԿ-ն ու ԲՀԿ-ն ներկայացնող մի քանի տասնյակ պատգամավորներից:
Բայց պարոն Գեղամյանի նկատած հակասությունը միակը չէ: Մյուս հակասությունը կապված է ՀԱԿ-ի դիրքորոշման հետ: Մի կողմից’ այդ կուսակցությունը (ժամանակն է, ի դեպ, որ ՀԱԿ-ականները խոստովանեն, որ իրենք մեկ կուսակցություն են, ոչ թե կուսակցությունների դաշինք) չի կարող չպաշտպանել պատգամավորին քաղաքական հետապնդումներից: Մյուս կողմից’ չի կարող չհիշեցնել նախկին արտգործնախարարին և քոչարյանական թիմի առանցքային դեմքին իր մեղքերը: Ես, օրինակ, կհիշեցնեի նաև, թե ինչպես էին 2008 թվականին ԲՀԿ-ականներն ընդունել ժողովրդավարությունը վայրագորեն սահմանափակող արտակարգ դրությունը և ինչպիսի հեշտությամբ էին նրանք «հանձնել» իրենց ընդդիմադիր գործընկերներին: Այդ ժամանակ քաղաքական հաշվեհարդարներն իրենց չէի՞ն հուզում: Թե՞ չէին ենթադրում, որ 4 տարի անց նույն վիճակում են հայտնվելու:
Մի խոսքով, որպես ՀԱԿ թեկնածու’ Վարդան Օսկանյանը չի նայվում: Չնայած ո՞վ գիտի, թե որքան հեռու կարող են գնալ պրագմատիզմն ու «ռեալ պոլիտիկ»-ը»:
