«Կոկոն-ծաղիկք կույսին»

Լուսափըթիթ ւ՚անարև
Զույգ մ՚աշխարհներ ես տեսի
Ճառագայթից, բույրերու
Եվ փափկության ու լույսի։

Ո՜հ, չ՚է՛ նոցա պես անբիծ
Իտալական վեհ երկին,
Եթե չ՚ունին աստեղց բույլ,
Ամպ ու կայծակ ալ չ՚ունին:

Ո՜հ, հավիտյան միշտ կոկոն
Կարծես զույգ մը ծաղիկ են,
Բայց նըման կույս սրտերու՝
Կարի քաղցըր կը բուրեն:

Ձեռք կարկառել ս՚աշխարհաց
Ակնախըտիղ ու անտես՝
Հանդուգն ըլլալ է լոկ քան
Զ՚աշխարհակալն Արտաշես:

Ի՞նչպես արդյոք կերտեց Նա
Լուսագունդներս այս դողդոջ,
Նա աշխարհի քան ըզկերտ՝
Մտածեց ոգի տալն կընոջ:

Կը դողդողան իմ շուրթեր
Հըպիլ սիրո այդ խըռով
Կոկոն-ծաղկանց՝ խամրելու,
Արատելու երկյուղով:

Այլ որ շուրթերն հանդըգնի
Հըպել հրաշից այդ լույսե,
Կ՚երդնում յ՚աշխարհն աստեղաց,
Թե նա դա՛ր մը կը ծըծե:

Պետրոս ԴՈՒՐՅԱՆ