եվա, աղջիկ դժբախտ հետաքրքրասիրության

եվա, աղջիկ դժբախտ հետաքրքրասիրության,
դու ուզեցիր տեսնել ավելին, քան կարելի էր,
տեսակիդ մեջ անհանգստության արթուն որդեր էին վխտում,
դու դև չէիր, եվա,
բայց դժոխքի գոյության մասին, թե իմանայիր
կնետվեիր կարասների մեջ՝
պարզելու պարունակությունը կճուճների
եվա, որ առար մարմին ոսկորից նրա,
տեսնես սիրեցի՞ր նրան՝ որպես սկզբնաղբյուր քո,
ոնց ստացվեց խելագար եվա,
որ բարօրության այդ հովտում,
ինչ-որ տեղից հեքիաթասացի պատմած
խնձորներից մեկը ընկավ ներսդ,
այն մեկը, որ լսողին է հասնում

ոնց մտքովդ անցավ, որ ապրումներից ամենավտիտը՝
կարոտը,
քեզ բաժին չի հասել,
ու ձգտեցիր դրան,
արգանդդ բաց՝ ջրվեժ,
ծնեցիր ու կարոտեցիր դրախտը

դու փոշու համն առար, եվա,
և կյանքն իր բոլոր գույներով բացեց իր
ներկապնակը,
դու զգացիր հողը ոտքիդ տակ՝ չբեր,
ու թեպետ գիտեիր՝ սխալներիդ համար
մի ամբողջ չվերջացող կյանք պատասխան ես տալու,
արցունքների միջից որքան աննման էր ժպիտդ՝
գտած երազ

եվա, տեսակիդ համար վաստակածդ երազներում
անիծում էիր աստծուն,
և գիտեիր` նա կստեղծի մեկին,
որ իրենից էլ վեր է,
մեկին, որ կների ընկածին

քեզ չներվածը քեզ ուժեղ դարձրեց,
դու տեսար սայլը քարշ տվող ավանակների,
որոնց մտրակում էին դրախտից անտեղյակ
որդիներդ

քեզ խաբված էիր զգում, եվա,
քեզնից ծնվածները փոխեցին բնությունը
կենդանիների,
մինչդեռ դու այն վերջինն էիր,
որ վարսերիդ պես անկաշկանդ
առյուծների գլուխներ էիր շոյել

մի բան այն չէ՝ մտածում էիր,
ես չեմ ճանաչում այս աշխարհը,
թեպետ միշտ էլ կասկածում էիր, եվա,
որ բարուն չի կարող պարտվել բարին

օձն ընդամենը պատրվակ էր` հեռուն տեսնելու,
աստված համառորեն թաքցնում էր քեզնից իրականությունը.
ցամաքած ծովերի մասին նա լռում էր,
ուրեմն ակնկալում էր, որ իրեն
գեղեցիկի համար պետք է սիրես,
ուրեմն գուցե խնայում էր քեզ, եվա։

Մանե ԳՐԻԳՈՐՅԱՆ