Ծիծեռնակ

Ծիծեռնա՛կ, ծիծեռնա՛կ,
Դու գարնան սիրուն թռչնակ,
Դեպի ո՞ւր, ինձ ասա,
Թռչում ես այդպես արագ:

Ա՜խ թռի՛ր, ծիծեռնակ,
Ծնած տեղս Աշտարակ,
Անդ շինիր քո բույնը
Հայրենի կտուրի տակ:

Անդ հեռու ալևոր
Հայր ունիմ սգավոր,
Որ միակ իր որդուն
Սպասում է օրեօր:

Երբ տեսնես դու նրան,
Ինձնից շատ բարև արա,
Ասա, թող նստի լա
Իր անբախտ որդու վրա:

Դու պատմիր, թե ինչպես
Աստ անտեր ու խեղճ եմ ես,
Միշտ լալով, ողբալով՝
Կյանքս մաշվել, եղել է կես:

Ինձ համար ցերեկը
Մութ է շրջում արեգը,
Գիշերը թաց աչքիս
Քունը մոտ չի գալիս:

Ասի՛ր, որ չբացված՝
Թառամեցա միայնացած,
Ես ծաղիկ գեղեցիկ՝
Հայերենի հողից զրկված:

Դե՛հ, սիրո՛ւն ծիծեռնակ,
Հեռացի՛ր, թռի՛ր արագ
Դեպ Հայոց երկիրը`
Ծնած տեղս Աշտարակ:

ԿՈՄԻՏԱՍ