Մի որբացած գիշեր

Մի որբացած գիշեր

Մի որբացած գիշեր իմ պատուհանից
Կախվել, ճոճվում է՝
Գուցե ներս թողնեմ…
Նստենք իրար դեմ՝ մի ամբողջ աշուն
Իրար անծանոթ՝
Աստղեր աղոթենք…
Հետո ես գրկեմ ուսերը նրա
Ու լուսնահաչը լցվի ծոցիս մեջ,
Հետո զարմանամ, որ այդպես խաղաղ
Մենք հեղեղվել ենք բառերից անքեն…
Ես նրան պատմեմ ծովերի մասին,
Լուսապարանոց վերադարձների,
Նա հանկարծ ննջի՝ աշխարհը թողած
Իմ հիշողության ցնցոտիներին…
…Հետո կամացուկ դուրս գամ իմ բախտից,
Կորցրած օրերը շարած մատներիս,
Աստղանամ նորից հին կարոտներից
Ու շնչակտուր հեռանամ ինձնից…
Մի որբացած գիշեր իմ պատուհանով
Սահեց, հեռացավ՝
Ուրու էր ասես…
Ու ես աշունը կապեցի քամու բարակ կոնքերին՝
Լուսանամ գուցե…

Նոնա ՊՈՂՈՍՅԱՆ

Հետևեք մեզ նաև Telegram-ում