Մի դերձակ է լինում: Էս դերձակը որ վաթսուն տարեկան է լինում, գիշերը մի երազ է տեսնում, կյանքում ինչքան շոր էր կարել, էդ շորերից գողացած կտորները մի մեծ ծառի ճղներից կախ տված: Դերձակը վախենում է, ինքն իրեն մտածում է. “Երևի մեծացել եմ, Աստված ինձ հասկացնում է, որ շոր կարելիս էլ գողություն չանեմ”:
Դերձակը առավոտը տղին պատմում է, ասում.- Որդի, որ մեկ էլ մուշտարին կտոր բերի շոր կարելու, դու կասես. “Ապի , ծառը…”:
Մի երկու օրից հետո մի հարուստ առևտրական կտոր է բերում ու խնդրում, որ մի չուխա, մի շալվար ու մի աբա կարի: Դերձակը կտորի թոփը որ տեսնում է, աչքերը ծիլիվ ծիլիվ են անում: Մի պատառ թաքուն կտրում է, կոխում խալիչի տակը:
Տղան տեսնում է, որ հայրը կտորը կտրեց, դրեց խալիչի տակ, ասում է. – Ապի ծառը…
Հայրը պատասխանում է.- Որդի ջան, սուս կաց, էս կտորից ծառի վրա ըլել չի:
Աղբյուր՝ heqiat.am։
