Հոգեբիբերդ փշրեցինք, Երկի՛ր,
աղավնակտուց հույսի վանքերդ՝
նկարելով մեր դիմակաերես
հայելիներից ներս…
և մարմինը քո
երկնաերազի,
Ավետյաց վաղվա
մկանը եղավ,
որ ճրագեցինք
մի պատարագում,
ուր հավատ չկար.
մեր միայնության
մահճակալի մոտ
դու կծկվեցիր
իբրև հոգեխաչ
լեռնաեդեմի,
որ հոսեց դանդաղ
քարաժայռերից
մեր աղոթատան….
չեմ լռի, Երկի՛ր,
այլ կքարկապվեմ
ձայնալարերիդ,
որ համրացան
ծամվող օրերի
ուշաթափությամբ,
չքնե՛ս հանկարծ
տառապանքների
կարմիր սավանով,
մի՛ մրսիր, Երկի՛ր…
իմ փշալարված
միակ հոգեհող…
Հաս ՉԱԽԱԼՅՆ
