Չկա լռություն առանց տանջանքի

Ինչպես տեսնում ես, սա նույն նամակն է
և նույնն է սերը՝ ձմեռ է թեև:
Եթե դու լինեիր իմ կողքին հիմա
էլ չէիր հարցնի
թե այս երբ ձյունը իջավ ծառերին:
Եթե դու լինեիր իմ կողքին հիմա,
ես չէի մոլորվի հայացքում մարդկանց,
խաղաղ կընդունեի սկիզբը ձմռան,
ինչպես առաջին հնչյունները հին, ծանոթ մեղեդու,
աչքերիս առաջ կպսպղային
առաջին ճերմակ փաթիլները ձյան…
Ինչպես տեսնում ես սա նույն ձանձրույթն է
և ձյունը միայն գույն է և ոչինչ,
և կարկամել եմ և էլ չեմ կարող
ձմռան խիստ ֆոնին
ավելացնել թեկուզ երկու բառ
կապված սիրո և ծաղիկների հետ…
Եթե դու լինեիր հիմա իմ կողքին
ինձ այցի չէին գա մտքերը տարտամ
և չէի մտածի,
որ կույրի համար ձմեռը ցուրտ չէ,
որովհետև նա չի տեսնում ձյունը
և չի հասկանում իր խուլ ընկերոջ բողոքը համառ,
որ լավ կլիներ չտեսնել այն, ինչ
ինքը տեսնում է,
բայց չի հասկանում,
քանի որ պետք էր այն լսել նաև –
Եվ տառապում են աչքերս հիմա՝
քեզ չգտնելու ցավն այնքան մերկ է ճերմակ ձյան վրա,
իսկ լռությունը… չկա լռություն
առանց տանջանքի
այլ կամ միայն ես ու մի մենություն,
ինչպես վերարկուն
գորշ ու հնամաշ վերջին վերարկուն
ծեր տղամարդու…

Հովհաննես ԳՐԻԳՈՐՅԱՆ