Տաղ կնոջ

Դեռ չգիտեի ես այն ժամանակ, որ տերը մի օր
Քեզ իմ կողից է ստեղծել այդպես, իմ կողի ցավից,
Գիտեի միայն, որ քո աչքերի տխրությունը խոր
Իմ երազից է ստացել իր լույսն ու ցոլքը ծավի:
Դու այն ժամանակ հյուսեր ունեիր երկար ու ոսկե
Եվ չթե մի պարզ զգեստ ունեիր դու այն ժամանակ,
Ու չգիտեիր դու սիրո խոսքեր,
Ինքդ, դու ինքդ սեր էիր համակ:
Գինով էի ես… Իմ գորովանքից ասենս հատնելով,
Բարդու կատարին շողում, դողում էր լուսաստղը մաքուր,
Ես քո օձիքը, քո կուրծքը բացի իմ տաք մատներով,
Եվ նրա լույսը թախծություն դարձավ ու ծարավ մի կույր:
…Անապատների հեռվում են ծնվում միրաժները զով
Ու կանչում են քեզ ու քեզ կանչելով, իրենք հեռանում,
Քամին ելնում է, քամին աչքերդ է ծեփում ավազով
Ու տանում է քեզ ու այդպես ծարավ ո՜ւր է քեզ տանում:
Կանգնել էիր դու… Եվ կանգնել էիր հեզ ու հպատակ,
Բայց աչքերիդ մեջ մշուշ կար արդեն, թափառիկ մի ամպ,
Առաջվա նման փխրուն էիր, տաք,
Բայց շիկնել էիր ու շիկնել դավող մի գեղեցկությամբ…
Եվ տվայտում էր երակներիս մեջ տխրությունը ծեր,
Խանդն էր արթնանում իր մութ անձավում,
Գիտեի արդեն՝ քեզ իմ կողից է տերը ստեղծել,
Բայց չգիտեի՝ ինչո՞ւ էր այդպես իմ սիրտը ցավում…

Վահագն ԴԱՎԹՅԱՆ