Ո՞ւր Մնաց

Լեռներ կային սէգ, լեռներ գեղատես,
Հեքիաթի կախարդ հսկաներ կարծես…
Լեռներն հոն են միշտ, գիւղին շուրջ կանգնած,
Հեքիաթն ո՞ւր մնաց…

Սօսի մը կար ծեր, դարերու ծնունդ,
Եւ իր հովանին՝ սրբազան խորհուրդ…
Սօսին հոն է դեռ, միշտ թեւատարած,
Խորհուրդն ո՞ւր մնաց…

Լուսաբուխ եւ ջինջ աղբիւր մը կար պաղ,
Իր կարկաչին մէջ՝ սիրոյ հազար տաղ…
Աղբիւրն այնտեղ միշտ կը հոսի անդարձ,
Տաղը ո՞ւր մնաց…

Կային զմրուխտեայ պարտէզ եւ այգի,
Կային յակինթներ, ողկոյզներ ոսկի,
Այգին հոն է միշտ, խաղողն ալ հասած,
Ոսկին ո՞ւր մնաց…

Կածան մը կար նեղ, լերան փէշերուն,
Ուրկէ կը քալէր երազ մը ժպտուն…
Կածանն այդ նորէն կ՛իջնէ լեռնէն ցած,
Երազն ո՞ւր մնաց…

Տղայ մը կար խենթ, սիրահար պարման,
Սիրով արբեցած՝ աստղերու որսկան.
Տղան հոն է, տե°ս, մազերը թափած,
Սէրը ո՞ւր մնաց…

Մուշեղ ԻՇԽԱՆ