Վահագն Դավթյան․ «Հո՜ղ իմ կիսված»

Հող իմ կիսված՝ սիրտ չկիսվող,
Կքել եմ ես քո պարտքի տակ,
Ցավում եմ ես խղճի նման,
Վերքի նման մխում եմ տաք:

Ախ, ինչ ասեմ, ո՜ւշ ծնեցիր,
Ես քեզ արյուն պիտի տայի,
Էրզրումի ցուրտ լեռներում
Ես՝ արնաքամ մի ֆիդայի:

Արյունն իմ հին քո հողի մեջ
Սուզվեր պիտի երակ-երակ,
Նիրհեր այնտեղ, սակայն նիրհեր
Ինչպես կրակն անթեղի տակ:

Նիրհեր պիտի որպես կարոտ,
Որպես մորմոք, որպես թախիծ,
Որպես լեռան սրտում ապրող
Հրաբուխի կարմիր ծաղիկ:

Խառնվեի պիտի հողիդ,
Արածանուդ ահեղ լացին,
Միանայի հուր հավիտյան
Քո հարության առեղծվածին:

Ախ, ինչ ասեմ, ուշ ծնեցիր,
Ես քեզ արյուն պիտի տայի,
Չցավեի խղճի նման,
Վերքի նման չմխայի:

1981