Մենախոսություն «Սիամանթո» դրամայից

«…Ո՞վ հղացավ այս միտքը դիվական՝
Մասիսը ճերմակ,
Մասիսը անբիծ
Այս լայն աշխարհում դնել ա՛յն տեղում,
Ուր դար ու դարեր
Պիտի արյունեն լանջերը նրա
Եվ գագաթն անգամ…

Ո՞վ միտք հղացավ
Դժո՜խք արարել
Եղյալ ու չեղյալ դրախտի տեղում,
Արարատ լեռան հովանու ներքո.-
Երկրի փոխարեն
Մեզ տալով մի հի՜ն, ոտնակո՛խ ճամփա,
Հողի տեղ՝ չոր քա՛ր,
Ջրի տեղ՝ արյո՛ւն…

Ո՞վ միտք հղացավ,
Դեռ մեր պատմության վաղ արշալույսին,
Այս արարչագործ,
Հին ժողովրդի
Գլուխը դնել մի հարևանի
Արնոտ սրի տակ,
Մյուսի աջով
Պահանջելով, որ նա… ծախի՜ հոգին,
Եթե ուզում է մարմինը փրկե՛լ…
Եվ եթե դարերն
Անզո՜ր են եղել նրան ազատել,
Եվ եթե գալիք
Դարերն անզո՜ր են ազատել նրան
Եվ հրա՜շքն է լոկ
Հնարն անհնար,-

Տե՛ր, տո՜ւր ինձ Մովսես Մարգարեի պես
Հանել ու տանել
Ցեղն իմ հալածված
Այս Հայաստանից,
Ո՛չ՝ մահաստանից,
Ո՛չ՝ քարաստանից,
Դեպի ապահով ուրի՜շ մի եզերք.
(Կա՞ այդպիսի տեղ…)
Ցեղն իմ մշտատև՝
Նրա սե՛րմը նոր,
Արմատները հին,
Վե՛պ, կոթո՛ղ ու ե՛րգ…

Տուր պերճաբանիս
Թլվատությո՛ւնը նրա մոգական,
Եվ սո՛ւրը նրա՝
Աղբյո՜ւր հանելու հանդիպած քարից
Եվ գավազանը՝
Ճեղքելու Կարմիր Ծո՛վը մեր բախտի
(Լացի՜ ու արյա՜ն…)
Թեկուզ և Մովսես Մարգարեի պես
Իմ մա՛հը գտնեմ,
Օտար հո՜ղ մտնեմ,
Այդ երանելի ափին չհասած՝
Բաղձալի սեմի՛ն նրա փակ դռան…

Տե՛ր, չե՞ս լսում դու
Կարմիր լուրե՜րը ջարդի ու արյան…».

Գևորգ ԷՄԻՆ