Նանե․ Դու… կանգուն մնա…

Աշխարհը վայրագ խենթության մեջ է,
Հողմերի մեջ է ու կործանումի…
Հեգ մոլորակն է ամեն անկումից,-
Մի կերպ դեռ հենված իր կոնդ առանցքին,-
Ճռնչյունով խուլ հազիվ դուրս գալիս:
Եվ ժամանակն է,-
Վայրկյան իսկ երբեք չհանած հաշվից,
Հիմա ռիթմից դուրս, հիմա՝ խառնիխուռն,-
Մեկ իր ընթացքը խև վարգի փոխում,
Մեկ շփոթելով քայլերն իրար
Ընկնում ոտքի տակ …
Բան մնացե՞լ է իր սովոր տեղում-
Իրարից արդեն տարբերել չկա
Երեսու աստառ, ոտքերու գլուխ…
Հետինները որ առաջին դարձան՝
Գարշահոտեցին հետինի կաշվում…
Առաջին տեղը թափուր էլ մնաց…
Երթ է անգլուխ՝ անդունդից անդունդ
Քայլքը իր բռնած…
Այստեղ քաոս է, այնտեղ տարաժամ…
Ճոճվող օրն ահա ուշաթափ ընկավ…
Թե դու էլ ծնկե՜ս…
Դու… կանգուն մնա…