Վարդան Հակոբյան․ Անվերադարձ աչքեր
Նմանատիպ
Աղավնին պատուհանս տարավ թևին: Ֆլորենտինո Արիզան
ինքն իրեն ծրարներ էր հղում` մաքուր, չգրոտված թղթերով, որոնք
այնքան լավ է ընթեռնում Գաբրիել Մարկեսը: Բառերը
նույնպես հունցվում են կավից: Ինչպես և հարյուր տարվա մենությունը`
խոլերայի ժամանակ, թեև դա մի քիչ էլ այդպես չէ:
Իսկ իմ հիշողության մեջ դու ավելի դու ես, քան եթե կանգնես
աչքերիս առաջ: Գիշերվա կեսին ոտաբոբիկ վազում էի
ձեր տուն և ուզում էի ճանապարհի փշերը սուր,
շատ դաժան լինեին, բայց վարդերը խանգարեցին:
Ես ուզում էի բառեր, որոնցով չի խոսել
ոչ մի ճանապարհ:
Ճտերը հաշվում են աշնան
ատամները: Եվ պահն` առանց մեռնելու, չի կարող
ապրել: Երկինքը սպիտակ է դարձել, երևի
լեռան ձյունից, և գիշերն արթուն մնացած
ծառերը առավոտի պատրանքն են որոճում: Որպես մի
սելադոն` քամին խփում է մոշենու փշառատ շյուղերին`
հնչեցնելով փանդիռն ամայության: Մարդը սովոր է
բերման ենթարկել, մինչդեռ ինքը միայն ու ինքը
պիտի գնա ամեն ինչի մոտ: Վաղուց
սև վարդեր են աճում այնտեղ, ուր Չարենցի և Նավզիկեի
ոտնահետքերը փորձում են ծածկել օզանով: Իմ երգը
կացարան է մի կիսավեր, որտեղ չի ուզում այլևս ոտք դնել
(ասում են` ստվերները չեն մահանում) դուստրը «Երգ երգոցի»:
Յուրաքանչյուր բառ յուրովի խռովարար է, իսկ մութը
սև լույս է պարզապես: Անձրևը քարերի վրա
վարդեր է հյուսում արծաթե թելերով և ձեռագործում է
աղավնիներ ու աչքեր. «Ներիր, որ
ես չեմ կարողանում քեզ ներել»:
