Սիլվա Կապուտիկյան․ Գծանկար

Կաթնագույն մի օր,
Լույսից ու մութից սերած, ծոցվորած
Մի վաղորդայնի
Ես իջա մորս գրկից
ՈՒ ոտքս
Հայկական պարի վրա դրեցի,
ՈՒ սկսեցի քայլել դեպի վեր
Հայկական պարի եզրագծերով:
Քայլեցի՝ այսպես,
Նախ տոտիկ-տոտիկ, թոթով քայլերով
Եվ ապա՝ ամուր,
Համառ, հաստատուն:
Քայլեցի նորից՝
Այս անգամ Մասսի եզրագծերով,
Մինչև որ հասա ճերմակ գագաթին:
Այստեղ կանգնեցի երկար, երկյուղած.
Աշխարհն էր շուրջս,
Եվ ժամանակը՝
Տարինե՜ր, դարե՜ր, հազարամյակնե՜ր:
Ես մեջս առա շուրջս ու հեռուն,
Առա աշխարհը և ժամանակը՝
Տարիներ, դարեր, հազարամյակներ
Եվ էջքի ճամփան բռնեցի հետո…
Հոգնած էի շատ,
Փոքր Մասիսը բարձրացա-իջա
Դժվար, երերուն,
Ծանր քայլերով:
ՈՒ հիմա իջնում,
Իջնում եմ՝ ընդմիշտ անէանալու
Հարթավայրերում…
Տեսնես, մնացի՞ն ոտնահետքերս
Իմ անցած ճամփի
Եզրագծերին…