Հովհաննես Գրիգորյան․ Լուսնահարները

Կամաց-կամաց իջավ մութը
Աստղերն ելան փայլուն ու շեկ
Լուսնի վրա ինչ որ մի տեղ
Մենք տուն ունենք
Խաղաղ մի տեղ
Հավաքվում ենք գիշերով մենք
Զգույշ ու լուռ
Ու մաթի մեջ ճերմակ-ճերմակ
Մեր շարքերն են անցնում գունատ
Աչքերը փակ:
Մենք երգ անենք
Ու կրծքներիս խաշած, հոգնած
Ձեռքերը մեր
Մենք երգում ենք
Երբ ծնվեցինք
Առաջինը դու շոյեցիր քո պաղ շողով
Մեր դեմքը թաց
Եվ այդ օրից անբաժան ենք մենք իրարից
Քո շողերը ահա գրկած
Քայլում ենք մենք խավար ու մութ փողոցներով
ճերմակաշար
Ինչպես ճերմակ ատամնաշար նեգրի դեմքին…
Կամաց-կամաց իջավ մութը
Ու մենք իրար չենք ճանաչում
Այս աշխարհում, այս աշխարհում
Լուսնին կառչած ապրում ենք մենք
Ու գիշերն է մեր ցերեկը: