Արմեն Շեկոյան․ Հայաստան

1.
Դու ապրում ես լեռներիդ մեջ վայրի,
դու հոսում եմ ջրերիդ հետ ուրախ,
դու պարզ ընդգծված ես արեգակի ֆոնին,
դու միշտ ժպտում ես քարտեզներից ժլատ,
դու ինձ հետ ապրում ես
այս համեստ կահավորված սենյակի մեջ
և հիմա
լուսամփոփից կաթում ես թղթին:

Իմ հայրենիք, ահա դու կրկին
ծեծում ես պատուհանները հնօրյա խրճիթներիդ,
այցելում ես բակերը բոլոր
և նորից ստուգում ես
տրամադրությունը հուշարձաններիդ:
Սակայն, ինքդ քեզ հասնելու համար
Ժամանակը դարձյալ քիչ է թվում:

Իսկ մենք…
ամենասովորական լեռնագնացներ ենք,
որ ծնվեցինք`
քո մարմնով անվերջ բարձրանալու համար:

2.
Թոնիրներից ելնում էր ծուխը
երդիկներին ի վեր
և երկնքի վրա գրում էր`
Հ ա յ ա ս տ ա ն:

Հող իմ, ներիր ինձ,
ես այդպես էլ երբեք երդիկ չտեսա
և չիմացա ստույգ ոչինչ:

Արևը հոգնել էչ իր միևնույն կետից,
արևը լցվում էր բաժակների մեջ,
իսկ պապիս հոգնած ձեռքերը
օդի մեջ գրում էին`
Հ ա յ ա ս տ ա ն:

Հող իմ, ներիր ինձ,
ես այսօր քնեցի երկար,
բայց չկարողացա տեսնել
երազը պապիս:

Հող իմ,
անհավատալի փոքրիկ իմ հող,
ես ուզում եմ մեծանալ անվերջ,
որ կարողանամ գրկել երկինքդ:

3.
Դու ինձ ստիպեցիր
անվերջ հոսել դեպի ներս,
դեպի ներս,
դու ինձ ստիեցիր
բարձրացնել հողին զույգ ափերով
գլխից վեր,
դու միակն էիր,
որ ինձ ստիպեցիր երդվել:

Դու կրկին միակն ես,
որ ինձ ստիպում ես դադարեցնել երգը,
քանզի բառերն հիմա աննյութ են`
քան երբևէ,
դու ինձ ստիպում ես դադարեցնել երգը,
քանզի դու վերջ չունես,
իսկ իմ երգտ մի օր վերջնականապես
կլուծվի մայրամուտի մեջ:

Իսկ գուցե մի գեղեցիկ օր
ես կրկին դիմավորեմ քեզ
բառերի շքերթով.
երբ ոտքերս ավելի ամուր լինեն,
իսկ բեռս` ծանր,
երբ բառերն ավելի կոշտ լինեն,
իսկ մատներս` կոպիտ, –
այնժամ մենք կքայլենք ուս-ուսի
հավերժի միջով,
քանզի դու վերջ չունես
և ես չեմ վախենա մահից…
Իսկ թե ճանապարհին հանկարծ ընկնեմ-մեռնեմ,
գուցե դու իմ մահով
մի նոր արմատ շահես: