Հովհաննես Թումանյան․ Երկու հոգի

23/07/2019 21:19

Իր տաղանդավոր պաշտպան Գրուզենբերգին

Մարդիկ կյանքում իրար համար
Ամեն մի տեղ ու ամեն օր՝
Որը ուժեղ, որը տըկար՝
Կամ պաշտպան են կամ պրոկուրոր։

Մինը գիտի լոկ չար վայրկյան
Եվ չարագործ ու թըշնամի,
Մյուսը հոգին հավերժական
Ու պատճառը դժբախտ ժամի։

Մինն իր առջև տեսնում է ցած
Մի հանցավոր խավար ու կույր,
Մյուսը՝ իր պես մի արարած,-
Ծընող, որդի, եղբայր կամ քույր…

Մինը մարդու օրենքն ունի,
Որ միշտ մարդուն ցավ է բերում,
Մյուսը մարդու և Անհունի,
Որ և անհուն սեր է բուրում։

Եվ օրհնեալ է, ով այդ սիրով
Կյանքի ճամփում ընկնող մարդուն
Պաշտպանում է եղբոր ձեռով,
Տանում դեպի խաղաղություն։

Եվ խաղաղ է նրա հոգին
Կյանքի ամեն ասպարիզում,
Եվ թե երբեք հուզվում է նա,
Սերն է միայն նրան հուզում։

Ահա ինչու էս աշխարհքում
Խաղաղ է միշտ և իմ հոգին,
Պաշտպանում է նա իր խորքում,
Սիրում է ողջ ու ամենքին։

1912