Թադևոս Տոնոյան․ Դամբանաճառ

Նորից նույն ուղտն է դռանըս չոքել՝
Մեռածներիս մեջ փնտրել ողջերին,
Ձեր պառկած տեղը, պարոնա՛յք, չո՛ր էր,
Ձմեռըս էլի տուրք էր որջերին:

Ձմեռն անցավ, բայց… չի՜ դիմանում էլ
Ողնացողունըս էս հին որդերին,
Անիմաստության փոշի է դրել
Լինելությանըս ծաղկաթերթերին:

Ի՜նչ խոսք, պարոնա՛յք, ես մեռած չեմ սոսկ,
Այլ դեռ մեռնու՜մ եմ՝ սուս ու հազալով.
Ապրում եմ, էլի՜… լի՛քը ցավ ու հոգս,
Ականջըս ձենի՝ «Վե՛ր կաց, Ղազարո՛ս»:

Էս սուտը, ցուրտն ու մի կում բարկօղին
Կյանքու՜մ չեն դառնա ապրելու պատճառ,
Գարունըս գա, ու հանձնվեմ հողին՝
Առանց ծաղիկներ ու դամբանաճառ: