Անի Ամսեյան․ Ու ցեխը ձյուն չի դառնա․․․

երեկ ձյուն եկավ.
առաջին ձյուն` թաց, փափուկ, ճերմակ,
մեղսավոր քայլերի,
չասված բառերի.
այնքան հեռու, որ անիրական
թվացող մեր մանկական հուշի վրա,
գարնան, աշնան, ամռան վրա
թաց, փափուկ, ճերմակ գիշերային լռության հետ
և այնքան գեղեցիկ,
որ և եթե գայիր, բանաստեղծություն կգրեի:
բայց էսօր ձյունը ցեխ դարձավ.
ու ինչքան վարար են մայթերը,
քաղաքը, կտուրները և ծառերը,
ու ես` ոտքից գլուխ.
այ էդքան ցամաք ու չոր է սիրտս,
ու աչքերս էլ չոր են ու սառը:
սև սառցե կետեր ճերմակ-ճերմակ քաղաքի թաց, փափուկ ակնախոռոչում:
թե հայտնվեինք անցած գնացած հուշի մեր տանը,
հանդիպեի՜նք լինեի՜ր,
կասեիր, չէ՞, տատ ջան, կասեի՞ր.
-բալա, սառել են աչքերդ, մարդ կուգա հեռվեն:
բայց չկաս տատ, չկա՜ս:
ու չի ասի ոչ ոք,
ու չի գա էն մեկը,
ու ցեխը ձյուն չի դառնա,
ու չի լինի բանաստեղծություն.
երբեք չի լինի