Վրեժ Սարուխանյան․ Աշխարհի հիվանդ արդարությունը

Աշխարհի վզին
Վաղուց փաթաթված
Պարանի նման
Սեղմում ես անվերջ,
Սու՜տ արդարություն,
Իրո՞ք ծնվել ես,
Թե դեռ չծնված՝
Քեզ վիժեցրել են…
Կամ մեռելածին
Բիճ էիր հնուց,
Բայց ոչ մանկան պես,
Որը ծնվում է
Միմիայն սիրուց
ԵՎ որի հայրը
Հենց սերն է արդար,
Իսկ դու չարածին,
Անարդար ծնունդ,
Որը ապրում է
Արդարից հեռու,
Սակայն կոչվում է
Հենց նույն արմատով,
Որը էն գլխից
Արմատախիլ են
Արել բճերը.
Արդարը չկա,
ՈՒթյունն է այսօր,
Լոկ սին վերջածանց,
Դարձել նախարմատ,
Նույնիսկ մայրարմատ։
Սու՜տ արդարություն,
Քո դեմքը գոնե
Մեկ անգամ տեսնեմ.
ՈՒ՞մ ես դու նման,
Ինչի՞ ես նման…
Գոնե մեկ անգամ
Քո դեմքը տեսնեմ–
Հոգ չէ, որ կյանքի
ՈՒ մահվան գնով
Թքեմ ճակատիդ։
Հանուն արդարի՝
Չեմ կարող չասել՝
Դու մեռելածին
Մի ընկեցիկ ես,
Բայց հայր ես դարձել
Անհայր բճերին՝
Ստի բճերին,
Ովքեր չեն ուզում
Հայր էլ ունենալ,
Ովքեր իսկական
Հայրերին թողած՝
Լոկ քեզ են ընտրել
Որպես հայրացու…
Սու՜տ արդարություն,
Այս փուչ աշխարհի
Այլասերված դի,
Որը նեխել է,
Բայց դեռ չեն թաղում,
Իսկ նեխահոտը
Աշխարհն է բռնել…
Եթե թաղեն էլ,
Հողն ես պղծելու,
Նույնիսկ վառելու
Արժանի էլ չես,
Օդն ես պղծելու…
Դու տուն էլ չունես,
Որ գլխիդ քանդեն,
Սակայն ամեն տեղ
Դու տնատեր ես,
Նաև ցանկալի,
Շատ սիրված հյուրն ես
Ճոխ դղյակների
ՈՒ պալատների։
Սու՜տ արդարություն,
Այս մոլորակի
Հենման կետն ես դու
Վաղու՜ց, շա՜տ վաղուց…
Եվ դրա համար
Մեր մոլորակը
Մեկ–մեկ ցնցվում է
Հոգեվարքի մեջ,
Որը երկրաշարժ
Բառով ենք կոչում,
ԵՎ արդարության
Արդար զայրույթը
Բանտված ընդերքից
Դուրս է ժայթքում
ՈՒ փրկում հողը
Ահեղ պայթյունից։
Այս երկրագնդին
Հենման կետ է պետք,
Մի նոր հենման կետ,
Որով պտույտը
Մեր մոլորակի
Մոլորված շարժման
ՈՒղեծիրներից
Մտնի բնական
Այն ուղեծիրը,
Որ Տերն ստեղծեց։
Տե՛ր, ու՞ր է կորած
Մեր հենման կետը,
Որով մենք պիտի
Աշխարհը շրջենք։
Տե՛ր, օգնի՛ր գտնենք
Մեր հենման կետը..