Դանիել Վարուժան․ Կարոտի նամակ

Կը գըրե մայրս. «Ո՛վ իմ որդյակըս պանդուխտ,
Դեռ մինչև ե՞րբ պիտ’ անծանոթ լուսնի տակ
Օրերդ անցնին, դեռ մինչև ե՞րբ հեգ գըլուխդ
Ես չըսեղմեմ լանջքիս տաք:
Հերի՛ք օտար սանդուղներեն ելլեն վեր
Ոտքրեդ` որ օր մ’ափերուս մեջ տաքցուցի.
Հերի՛ք ալ սիրտս` ուր իմ ծիծերս եմ պարպեր`
Դատարկ սըրտես դուրս հյուծի:

Ջահրակին տակ թևերս աշխատ հոգներ են.
Կ’հուսեմ պատանքս ա՛լ ծամերովս ըսպիտակ.
Ա՜խ, քեզ տեսնեն անգամ մ’աչքերս ու փակեն
Թող հոգիս ա՛լ իրենց տակ:

Դըրանս առջև կը նըստիմ միշտ տըխրալիր
Լուր կ’ուզեմ վրադ ամեն կռունկե` որ կ’անցնի.
Այն ճյուղն ուռի` զոր քու ձռքով տընկեցիր,
Վըրաս կ’ընե հովանի:

Իրիկունները զո՛ւր դարձիդ կը սպասեմ.
Կու գան կ’անցնին գյուղին քաջերը համակ.
Մշակը կ’անցնի, կ’անցնի կովարծը վըսեմ.
Կը մնամ լուսնին հետ մինա՜կ:

Ավերակ տան մեջ անտերունջ եմ թողված,
Մերթ շիրիմիս, մերթ օճախիս ծարավի.
Կրայի մը պես` որուն աղիքն իր կոտրած
Պատյանին հետ կը կըցվի:

Եկո՜ւր, որդյա՛կ, հայրենի տունըդ շենցուր.
Դուռն են կոտրեր, մառաններն ո՛ղջ դատարկեր.
Կը մըտեն ներս լուսամուտեն ջարդուփշուր
Գարնան ամբողջ ծիծառներ:

Այն բազմաթիվ հոտեն, գոմին մեջ, եղո՜ւկ,
Մընացեր է խոյ մը միայն քաջարի`
Որուն մայրն օր մ’ – հիշե՛, որդյա՛կ- դեռ գառնուկ
Կերավ ափիդ մեջ գարի:

Թեփով բրընձի և առվույտով պատվական
Սընունդ կու տամ արդ անոր պերճ դըմակին.
Տոսախ սանտրով կը սանրեմ բուրդն աղվական.
Ան զոհ մըն է թանկագին:

Դարձիդ` պըճնած վարդերով գլուխն իր համակ`
Պիտի մորթեմ կյանքիդ համար ծաղկատի.
Իր արյան մեջ պիտի լըվամ, քա՛ղցր որդյակ,
Ոտքերդ հոգնած պանդուխտի»: