Ո՛չ, ա­սում եմ ձեզ, սա­կայն, ե­թե չա­պաշ­խա­րեք, ա­մենքդ էլ նույն­պես պի­տի կոր­չեք

Ո՛չ, վկա­յում է Խոս­քը, պա­տա­հար­նե­րի են­թարկ­վող մար­դիկ ա­վե­լի մե­ղա­վոր չեն, քան ան­փոր­ձանք ապ­րող­նե­րը, պար­զա­պես ի տար­բե­րու­թյուն ա­ռա­ջին­նե­րի, ո­րոնց հա­մար սահ­ման­ված ա­պաշ­խա­րու­թյան ժա­մա­նա­կը սպառ­վել է ա­պար­դյուն, վեր­ջին­նե­րը դեռևս ու­նեն ժա­մա­նակ սե­փա­կան ար­ժա­նա­պա­տիվ մա­հով կյան­քից կյանք անց­նե­լու:

Հի­սու­սի ապ­րած ժա­մա­նակն ու մի­ջա­վայ­րը դա­սա­կար­գում էին մարդ­կանց ար­դար­նե­րի ու մե­ղա­վոր­նե­րի. «ար­դար­նե­րը» ինք­նա­հոր­ջորջ­վում էին, «մե­ղա­վոր­նե­րը»` խա­րա­զան­վում: «Ար­դար­նե­րը» հան­դի­մա­նում էին Հի­սու­սին` «մե­ղա­վոր­նե­րի» հետ ոչ երկ­միտ և ոչ երկ­դի­մի շփում­նե­րի հա­մար:

«Իսկ Հի­սուս, երբ լսեց, նրանց ա­սաց. – Ա­ռողջ­նե­րին բժիշկ պետք չէ, այլ՝ հի­վանդ­նե­րին: Գնա­ցե՛ք, սո­վո­րե­ցե՛ք, թե ինչ է նշա­նա­կում՝ ո­ղոր­մու­թյուն եմ կա­մե­նում և ոչ՝ զոհ. քան­զի Ես ար­դար­նե­րին կան­չե­լու չեմ ե­կել, այլ՝ մե­ղա­վոր­նե­րին» (Մատթ. 9; 13):

Հի­սուս պա­տաս­խա­նում է նրանց ի­րենց քա­ջա­ծա­նոթ Գր­քե­րով` մեջ­բե­րե­լով Օ­սե մար­գա­րեին. «Ձեր ո­ղոր­մու­թյու­նը վա­ղոր­դյան ամ­պի պես է և ա­ռա­վո­տյան ցո­ղի պես, որ ան­հե­տա­նում է: Դրա հա­մար հն­ձե­ցի ձեր մար­գա­րե­նե­րին և կո­տո­րե­ցի նրանց Իմ բե­րա­նի խոս­քով. Իմ ար­դա­րա­դա­տու­թյու­նը իբրև լույս կծա­գի: Քան­զի ո­ղոր­մու­թյուն եմ կա­մե­նում և ոչ թե զո­հա­բե­րում, Աստ­ծու ճա­նա­չումն ա­վե­լի եմ կա­մե­նում, քան ող­ջա­կեզ­նե­րը» (Օս. 6; 4-6):

Աստ­ծո ար­դա­րու­թյու­նը պա­հան­ջում է մար­դու ո­ղոր­մու­թյու­նը, ո­րը փաս­տո­րեն Աստ­ծո ճա­նա­չումն է. Աստ­ծո ճա­նա­չու­մը մար­դու մեջ, սե­փա­կան ան­ձի և ինք­նու­թյան մեջ:

Ղու­կաս Ա­վե­տա­րա­նի­չը ըն­դա­մե­նը մեկ լրա­ցու­ցիչ բա­ռով բա­ցա­հայ­տում է կո­չի նպա­տա­կը. «Հի­սուս պա­տաս­խա­նեց նրանց և ա­սաց. – Ա­ռողջ­նե­րին բժիշկ­ներ պետք չեն, այլ՝ հի­վանդ­նե­րին: Ես չեմ ե­կել ար­դար­նե­րին կան­չե­լու, այլ՝ մե­ղա­վոր­նե­րին՝ ա­պաշ­խա­րու­թյան» (Ղուկ. 5; 31-32):

Ա­պաշ­խա­րու­թյու­նը դարձ է, ա­պաշ­խա­րու­թյու­նը բժշ­կու­թյուն է, ա­պաշ­խա­րու­թյու­նը ճա­նա­չո­ղու­թյան սկիզբն է: Ա­պաշ­խա­րու­թյու­նը մար­դու հա­յացքն է մար­դուն Աստ­ծո աչ­քե­րով. նախ սե­փա­կան ան­ձին, ա­պա և իր նմա­նին` նրա մեջ փնտ­րե­լով նա­խասկ­զբ­նա­կան բա­րին: Ե­թե միայն մար­դիկ կա­րո­ղա­նա­յին նա­յել մի­մյանց այն­պես, ինչ­պես Աստ­ված է նա­յում, և կա­րո­ղա­նա­յին տես­նել ի­րենց նմա­նի մեջ այն, ինչ տես­նում է միայն Ա­մե­նա­բա­րին՝ Աստ­ված:

Մեղ­քը սխալ հա­յացքն է, սխալ փնտր­տու­քը, երբ մարդ ան­հա­տը ա­վե­լի ու ա­վե­լի է հե­ռա­նում մարդ տե­սա­կից, և այդ հե­ռա­ցու­մը «օ­րի­նա­կա­նաց­վում է» աշ­խար­հի իշ­խան­նե­րի կող­մից, հե­ռա­վո­րու­թյու­նը` ա­ճում երկ­րա­չա­փա­կան պրոգ­րե­սիա­յով:

Մարդ­կանց հան­դեպ ու­նե­ցած մեր որևէ վե­րա­բեր­մուն­քի` սի­րո, բա­րու­թյան, ան­տար­բե­րու­թյան կամ ա­տե­լու­թյան հետևում մարդ­կա­յին ճա­կա­տագ­րեր են` եր­ջան­կու­թյուն կամ ող­բեր­գու­թյուն: Որ­քան էլ տր­վենք ե­րես­պաշ­տու­թյան ու ինք­նա­խա­բեու­թյան, միևնույն է` չենք կա­րող մե­զա­նով չե­ղար­կել այն փաս­տը, որ մար­դիկ լոկ մարդ­կու­թյան մարմ­նի ան­դամ­ներն են, այդ մարմ­նի խո­ցե­լիու­թյան թի­րախ­ներն ու ցու­ցիչ­նե­րը:

Ա­մեն մի մար­դու կո­րուս­տը մարդ­կու­թյան կո­րուստն է, թեև ա­ղա­վաղ­ված, աղ­ճատ­ված ու չկա­յա­ցած, բայց միևնույն է` մարդ­կայ­նու­թյան կո­րուստն է: Դրա­նով իսկ ա­մեն մի մար­դու կո­րուս­տը հա­մա­տիե­զե­րա­կան ող­բեր­գու­թյուն է, ո­րը հա­մա­պար­փակ, հա­մընդ­գր­կուն ու հա­մա­լիր կեր­պով ապ­րում է միայն մար­դու Ա­րա­րի­չը:

Ա­մեն մար­դու փր­կու­թյունն էլ, ո­րի ա­ռա­ջին ու էա­կան քայ­լը ա­պաշ­խա­րու­թյունն է, ար­դարև, հա­մա­տիե­զե­րա­կան տո­նախմ­բու­թյուն է, որ կա­յա­նում է նախ և ա­ռաջ մար­դու Ա­րար­չի և Հոր սի­րող սր­տում:

Լի­լիթ ՀՈՎ­ՀԱՆ­ՆԻ­ՍՅԱՆ
Գո­րիս

Աղբյուր՝ Irates.am