Օրհ­նե­ցե՛ք ձեզ հա­լա­ծող­նե­րին, օրհ­նե­ցե՛ք և մի՛ ա­նի­ծեք

Քրիս­տոս մեր մեջ զո­րա­վոր է և ոչ տկար: Ե­թե մենք տկա­րա­նում ենք հա­լա­ծանք­նե­րի պատ­ճա­ռով, բայց ո՛չ հա­վա­տով, ա­պա, Քրիս­տո­սի զո­րու­թյամբ զգես­տա­վոր­ված, հետևում ենք Նրան քայլ առ քայլ դե­պի Գող­գո­թա: Սա է եր­թու­ղին: Իսկ մեր քայ­լերն այն­քան կար­կամ են ու կա­մա­կոր:

«Աստ­ծուց է այն շնոր­հը, երբ մե­կը հա­նի­րա­վի վիշտ է կրում բա­րի խղ­ճով. քան­զի ի՞նչ ե­րախ­տիք կու­նե­նաք, ե­թե, մե­ղան­չե­լուց հե­տո, տանջ­վեք և համ­բե­րեք: Իսկ ե­թե բա­րիք գոր­ծեք և չար­չար­վեք ու համ­բե­րեք, այդ շնորհ է Աստ­ծու մոտ. ո­րով­հետև այդ բա­նի հա­մար իսկ կանչ­վե­ցիք, քա­նի որ Քրիս­տոս էլ ձեզ հա­մար մե­ռավ և ձեզ օ­րի­նակ թո­ղեց, որ Իր հետ­քե­րով գնաք. Նա, Ով մեղք չգոր­ծեց, և Նրա բե­րա­նում նեն­գու­թյու­նը տեղ չգ­տավ. Նա, Ով նա­խատ­վե­լով՝ փո­խա­րե­նը չնա­խա­տեց, չար­չար­վե­լով՝ չս­պառ­նաց, այլ հան­ձն­վեց ար­դա­րու­թյամբ դա­տո­ղին. Նա, Ով մեր մեղ­քե­րը Իր մարմ­նով բարձ­րաց­րեց Խա­չա­փայ­տի վրա, որ­պես­զի մենք, զերծ լի­նե­լով մեղ­քե­րից, ապ­րենք ար­դա­րու­թյան հա­մար. Նա, Ում վեր­քե­րով բժշկ­վե­ցիք դուք: Մո­լո­րյալ ոչ­խար­նե­րի պես էիք, իսկ այժմ դար­ձաք դե­պի ձեր հո­գի­նե­րի Հո­վի­վը և Տե­սու­չը» (Ա Պետ­րոս, 2;19-25):

Դեռ թող մե­կը հա­մար­ձակ­վի բարձ­րա­ձայ­նել ակն­հայ­տը, թե մեր աչ­քի վերևում հոնք կա, մենք հաս­տատ «կչար­չար­վենք հա­նուն ար­դա­րու­թյան» և համ­բե­րա­տար կեր­պով կջա­նանք, որ նա վայ տա իր ծն­ված օր­վան: Մո­լո­րյալ ոչ­խար­նե՞ր ենք, թե՞ հա­մառ այ­ծեր:
«Լսել եք, ար­դարև, թե ինչ աս­վեց. -Պի­տի սի­րես ըն­կե­րոջդ, և պի­տի ա­տես քո թշ­նա­մուն: – Իսկ Ես ձեզ ա­սում եմ. սի­րե­ցե՛ք ձեր թշ­նա­մի­նե­րին, օրհ­նե­ցե՛ք ձեզ ա­նի­ծող­նե­րին, բա­րու­թյո՛ւն ա­րեք ձեզ ա­տող­նե­րին և ա­ղո­թե­ցե՛ք նրանց հա­մար, որ չար­չա­րում են ձեզ և հա­լա­ծում, որ­պես­զի որ­դի­նե­րը լի­նեք ձեր Հոր, որ եր­կն­քում է, քա­նի որ Նա Իր ա­րե­գա­կը ծա­գեց­նում է չա­րե­րի և բա­րի­նե­րի վրա և անձրև է թա­փում ար­դար­նե­րի և մե­ղա­վոր­նե­րի վրա: Ե­թե սի­րեք միայն նրանց, ո­րոնք ձեզ սի­րում են, ձեր վարձն ի՞նչ է. չէ՞ որ մաք­սա­վոր­ներն էլ նույնն են ա­նում: Եվ ե­թե միայն ձեր բա­րե­կամ­նե­րին ող­ջույն տաք, ի՞նչ ա­վե­լի բան եք ա­նում. չէ՞ որ մաք­սա­վոր­ներն ու մե­ղա­վոր­նե­րը նույնն են ա­նում: Արդ, կա­տա­րյա՛լ ե­ղեք դուք, ինչ­պես որ ձեր երկ­նա­վոր Հայրն է կա­տա­րյալ» (Մատթ. 5; 43-48):

Աստ­ծո Խոս­քը, ա­սես, ու­զում է մեզ հա­մար հս­տա­կեց­նել, որ ե­թե Ին­քը, թեև ան­փո­փոխ էու­թյուն, բայց տար­բեր կար­գա­վի­ճակ ու­նի մար­դե­ղա­ցու­մից հե­տո, քան­զի, Աստ­ծո Որ­դի լի­նե­լով, դար­ձավ նաև մար­դու Որ­դի, դար­ձավ յու­րա­յին, ո­րով­հետև Հայ­րը կա­մե­ցավ տուն կան­չել մեզ, ա­պա մար­դը, Աստ­ծուց չհե­ռա­նա­լու և չօ­տա­րա­նա­լու հա­մար ևս պետք է ջան­քեր գոր­ծադ­րի: Աստ­ծուն Հայր խոս­տո­վա­նո­ղը պի­տի ինչ-որ կերպ տար­բեր­վի Նրան չճա­նա­չո­ղից: Միա­ծի­նը ե­կավ ու բա­ցա­հայ­տեց. «Ես Եմ Ճա­նա­պար­հը և Ճշ­մար­տու­թյու­նը և Կյան­քը: Ոչ ոք չի գա Հոր մոտ, ե­թե ոչ` Ինձ­նով» (Հովհ. 14;6): Նա չի ա­սում. «Ա­հա՛ ճա­նա­պար­հը, ե­կե՛ք գնանք Հոր մոտ, հետևե՛ք Ինձ»,- ո­րով­հետև Նա ան­բա­ժան է Հո­րից: Նա մար­դե­ղա­ցավ` «ոչ մեկ­նե­լով ի Հո­րէ», և այժմ էլ նս­տած է Հոր Ա­ջում: Նա Մեկն է մե­զա­նից: Նա մեր Յու­րա­յինն է և Հոր Միա­ծի­նը: Եր­կյու­ղա­լի պատ­կա­ռանք և ե­րա­նե­լի վա­յելք, վա­վե­րա­կան կյանք, արթ­նու­թյուն ու վե­րելք: Այլևս կա­րիք չկա սո­ղա­լու ու դո­ղա­լու, կար­կա­մե­լու ու խար­խա­փե­լու: Երբ ա­սում է. «Կա­տա­րյալ ե­ղեք»,- մատ­նան­շում է ոչ միայն անհ­րա­ժեշ­տու­թյունն ու պար­տա­վոր­վա­ծու­թյու­նը, այլև նախ և ա­ռաջ մեր կա­րո­ղու­թյունն ու հնա­րա­վո­րու­թյու­նը: Մեր կա­տա­րե­լու­թյու­նը Իր մեջ, մեր կա­տա­րու­մը Ի­րե­նով: Իսկ Ին­քը ա­նի­ծյալ աշ­խար­հի Օրհ­նու­թյունն է, Սր­բու­թյու­նը, Փր­կու­թյու­նը, Ի­ՄԱՍ­ՏԸ: Մեր ըն­թաց­քը Նրա­նով է հաս­տատ և ու­ղիղ: Սա­կայն մենք այ­սօր ա­կա­նա­տես ենք այլ պատ­կե­րի, և իս­կա­պես «ժա­մա­նակն է, որ սկս­վի դա­տաս­տա­նը Աստ­ծու տնից» (Ա Պետ­րոս, 4;17): Քա­նի որ ա­ղը ան­հա­մա­ցավ, լույ­սը ա­ղո­տա­ցավ, և Աստ­ծո Կեն­դա­նի Խոս­քը դար­ձավ սոսկ ար­ձա­նագ­րու­թյուն:

Լի­նել և ա­նել ա­վե­լին, քան… Ապ­րել և գոր­ծել ա­ռա­վել քան… հա­վա­նա­կա­նը դարձ­նել հնա­րա­վոր, ո­րով­հետև ստա­ցել ենք կա­տա­րյալ լի­նե­լու ոչ միայն պատ­գամ ու հոր­դոր, այլև զո­րա­կից և ու­ղե­կից Շնորհ:

Լի­լիթ ՀՈՎ­ՀԱՆ­ՆԻ­ՍՅԱՆ
Գո­րիս

Աղբյուր՝ Irates.am