Վահագն Դավթյան․ Տերև են այրում

Վահագն Դավթյան․ Տերև են այրում

Ոսկի է ու ծուխ…
Տերև են այրում,
Այրում են աշնան
Երազը ոսկի,
Ծուխը դողում է,
Բարակ գալարվում
Կարոտի նման
Ու չասված խոսքի…

Տերև են այրում…
Ու դառնում է ծուխ,
Դառնում է մի բուռ
Ալևոր մոխիր,
Այն, ինչ սոսափ էր,
Սիրո դող էր սուրբ,
Սրտի թրթիռ էր,
Թրթիռ էր հողի…

Տերևն են այրում…
Մի կծու մխանք,
Կսկիծ է կծու
Ու մի բուռ մոխիր…

1975թ.

Հետևեք մեզ նաև Telegram-ում