Համո Սահյան․ Անտառն իմ մեջ, ես՝ անտառի…

Անտառն իմ մեջ, ես՝ անտառի…առավոտ:
Մահվան խորհուրդ: Անմահության համ ու հոտ:

Մխրճվել եմ խոր խոհերում…ու հանկարծ
 Մանգղթեւիկն իջավ թևիս ու մնաց:

Իջավ թևիս, թևահարեց, ծկլթաց,
Աչքերիս մեջ բեկվեց նրա աչքը թաց:

Վիրավոր էր. ոտից արյուն էր կաթում:
Աղերսարկու՝ հույսը ինձ հետ էր կապում:

Աշխարհն ինձնից ի~նչ գաղտնիքներ է պահել,
Ծիծեռնակը երբ է մարդուն վստահել…

Անտառն ասես դարձավ հին տունը տատիս,
Զարթնեց իմ մեջ հեքիմությունը տատիս:

Տատիս նման առաջ վախը չափեցի,
Հետո վերքը տատիս ձևով կապեցի:

Ծիծեռնակը իր անելիքը առավ,
Ծիվ-ծիվ կանչեց, թևին տվեց ու թռավ:

Թռավ գնաց: Տուն եմ գալիս ես մենակ,
Անտառն իմ մեջ՝ մի վիրավոր ծիծեռնակ: