Անհայտ ճամփեքով, անանուն մի գետ գնում է դեպի անսահմանություն․․․

Չկա՛,
Չի՛ լինի,
Էլ չի՛ լինելու
Իմ սիրո համար
Հին ոգեշնչման տանջանքը անսուտ:
Ուրիշ մի սեր է թպրտում հիմա
Իմ կորած սիրո կորստյան համար:-
Սակայն օրերս էլ չեմ դարձնելու
Տառապանք ու սուգ՝
Ինքնապաշտպանման փշերը վրան.-
Ես հնարել եմ մի գետ՝ Արտասուք,
Եվ վախենում եմ կորցընեմ նրան:

Ես հնարել եմ մի գետ – Արտասուք –
Եվ վախենում եմ կորցընեմ նրան,
Իմ գետի վրա ղողանջում է լուռ
Իմ հին օրերի ցոլքը հուրհրան,
Գետիս ափերին թավշե հիրիկեր
Օրոր են ասում բույրով անանուն,
Գետիս ափերին ոսկե իլիկներ
Երգերիս համար
Ծաղկաթերթերից
Թելեր են մանում-
Իմ գետը այսպես գնում հանդարտիկ,
Ինքն իր հետ անգամ չի ուզում խոսել,
Գետիս ափերին շրջում են մարդիկ
Եվ արարում են տառապանք ու սեր:

Եվ աղերսում են փրկության լույսեր,
Եվ երազում են ցոլքը աստղերի,
Եվ ծաղկեցնում են անծաղիկ հույսեր,
Որ իրենց ցավին ամոքում բերի:

Անծաղիկ հույսեր, անծաղիկ երազ,
Եվ համատարած ծաղկած լռություն,-
Իմ գետը այսպես գնում հանդարտիկ,
Գնում է դեպի անսահմանութուն:

Իմ գետի խորքում իմ աչքերը զույգ
Սիրո մարգարիտ փնտրելով կորան,-
Ես արարել եմ մի գետ – Արտասուք –
Եվ վախենում եմ կորցընեմ նրան:

Ոչինչ չի լինում աշխարհում այնպես,
Ինչպես որ գետը մենավոր ու ծույլ,
Ինքն իր հառաչից խլացածի պես
Անվերջ քերում է իր ափերը ծուռ:

Աննկատ ցավով քերում է անվերջ
Անհավատալի մի մեծ տրտմություն.-
Անհայտ ճամփեքով, անանուն մի գետ
Գնում է դեպի անսահմանություն:

Ռազմիկ ԴԱՎՈՅԱՆ