Նա­խան­ձախն­դիր ու պա­հան­ջա­տեր

Մեր օ­րե­րում քրիս­տո­նեու­թյուն բա­ռի կող­քին ա­մե­նա­շատ գոր­ծած­վող բա­ռը շատ եր­կար «հան­դուր­ժո­ղա­կա­նու­թյունն է», բառ, որ հան­դուր­ժում են շատ քրիս­տո­նյա­ներ, գաղջ ու գոլ մի բառ, որ ա­մեն մե­կին չի հա­ջող­վում կուլ տալ:

Պարզ չէ միայն, թե երբ­վա­նից այդ լպր­ծուն բա­ռը սո­ղոս­կեց քրիս­տո­նեու­թյու­նը բնո­րո­շող հաս­կա­ցու­թյուն­նե­րի մեջ ու հար­մար տե­ղա­վոր­վեց, ա­սենք, «հնա­զան­դու­թյուն» ու «խո­նար­հու­թյուն» բա­ռե­րի կող­քին:

Հա­մե­նայն դեպս այդ բա­ռը չկար ա­հեղ ու կոր­ծա­նիչ ջր­հե­ղեղ հա­րու­ցած, Աստ­ծո` միայն Աստ­ծուն հա­տուկ զղջ­ման մեջ, այդ բա­ռը չկար սո­դոմ­գո­մո­րյան գե­հեն հր­դե­հած, Աստ­ծո` միայն Աստ­ծուն հա­տուկ զզ­վան­քի մեջ, այդ բա­ռը չկար նաև, երբ «բա­նը մար­մին ե­ղավ և բնակ­վեց մեր մեջ», այդ բա­ռը չկար Հի­սու­սի` չվա­նից սար­քած խա­րա­զա­նի հար­ված­նե­րի մեջ, այդ հան­դուր­ժո­ղու­թյու­նը չկար Խա­չի փր­կա­րար թևե­րի մեջ, այդ հան­դուր­ժո­ղա­կա­նու­թյու­նը ամ­բող­ջու­թյամբ կորց­րեց իր երբևէ լի­նե­լու կենտ հնա­րա­վո­րու­թյու­նը Հա­րու­թյան պայ­ծառ Կի­րա­կի օ­րը:

Այդ իսկ պատ­ճա­ռով այն իս­պառ բա­ցա­կա­յում էր սր­բե­րի և նա­հա­տակ­նե­րի սխ­րանք­նե­րում, ա­նա­պա­տա­կան հայ­րե­րի հան­դարտ ու ա­ղո­թամր­մունջ, ջեր­մե­ռանդ խո­նար­հու­թյան մեջ: Բայց այն հնա­րա­վոր դար­ձավ ծույլ ու ա­լար­կոտ մարդ­կանց ա­մե­նա­հա­մար­ձակ ձգ­տում­նե­րում և հնա­րա­վոր դարձ­րեց նրանց հա­մար մոխ­րա­գույ­նի հա­ճե­լի գաղ­ջու­թյու­նը: Բո­լո­րո­վին պարզ չէ, թե ինչ պի­տի հան­դուր­ժի քրիս­տո­նյան. Աստ­ծու՞ն… պի­տի պաշ­տի, իր խա՞­չը… պի­տի պար­ծան­քով կրի, իր նմա­նի՞ն… պի­տի սի­րի, ար­դա­րու­թյու­՞նը… պի­տի հե­տամ­տի, մե՞ղ­քը… պի­տի մեր­ժի, Չա­րի՞ն… պի­տի ա­մո­թա­հար ա­նի. հան­դուր­ժե­լու ո­չինչ չի մնում:

Չի հան­դուր­ժում ո՛չ Աստ­ված, ո՛չ ա­ռա­ջին Հպար­տը. ա­ռա­ջի­նը` մեղ­քը, երկ­րոր­դը` ար­դա­րու­թյու­նը, նրանք չեն հան­դուր­ժում մի­մյանց:

Շատ տա­րօ­րի­նակ է, որ այ­սօր հան­դուր­ժո­ղու­թյան մա­սին խո­սող­նե­րը, նրանք, ով­քեր պն­դում են, որ պետք չէ հան­դուր­ժել որևէ բռ­նու­թյուն, որ մարդ­կանց շա­հա­գործ­մա­նը վերջ դր­վեց քրիս­տո­նեու­թյամբ, քրիս­տո­նյա­նե­րին են հա­մո­զում հան­դուր­ժել ի­րենց հան­դեպ այ­լակ­րոն­նե­րի և ան­հա­վատ­նե­րի որևէ ան­հան­դուր­ժե­լի վե­րա­բեր­մունք: Մենք կա­րող ենք հան­դուր­ժող լի­նել, երբ խոս­քը վե­րա­բե­րում է մեր ան­ձին և անձ­նա­կան շա­հին, իսկ երբ շո­շափ­վում է Աստ­ծո «շա­հը», պետք է լի­նել ոչ թե կրա­վո­րա­կան, այլ նա­խան­ձախն­դիր ու պա­հան­ջա­տեր: Մահ­մե­դա­կան­նե­րը ա­վե­լի պատ­վախն­դիր են ի­րենց սուտ մար­գա­րեի չե­ղած ի­րա­վունք­նե­րը պաշտ­պա­նե­լիս, իսկ մենք, չգի­տես ին­չու, նա­խընտ­րում ենք հան­դուր­ժել, երբ մեզ փոր­ձում են հա­մո­զել, թե մեր սուրբ և ճշ­մա­րիտ, քաղցր ու հեզ Հի­սու­սը հեր­թա­կան մի կրո­նի հիմ­նա­դիր ու ա­ռաջ­նորդ է, թե Նա այ­լընտ­րանք է, բուդ­դա­նե­րի ու մու­հա­մեդ­նե­րի շար­քում: Մենք չենք վի­րա­վոր­վում և չենք էլ վի­րա­վո­րում, չենք ոտ­նա­հա­րում մարդ­կանց` «ի­րենց կար­ծի­քը ա­զա­տո­րեն ար­տա­հայ­տե­լու ի­րա­վուն­քը»` փո­խա­րե­նը ոտ­նա­կոխ ենք ա­նում մեր Ար­դար, Ճշ­մա­րիտ, Ո­ղոր­մած Աստ­ծո Սերն ու Ինք­նան­վի­րու­մը, տրո­րում ենք մեզ հա­մար ցա­վող և մեր մեղ­քե­րով ար­դեն իսկ խոց­ված Նրա սիր­տը: «Հար­գե­լով մարդ­կանց ի­րա­վունք­ներն» ու հա­ճո­յա­նա­լով այ­լա­դա­վան­նե­րին` մենք ար­հա­մար­հում ենք մեր Աստ­ծուն. մի քիչ մտա­ծենք այդ մա­սին, երբ ե­կե­ղե­ցում վառ­ված մո­մի առջև «ա­ղո­թում ենք»…

Լի­լիթ ՀՈՎ­ՀԱՆ­ՆԻ­ՍՅԱՆ
Գո­րիս

Աղբյուր՝ Irates.am