Թույլ մի՛ տվեք, որ լես­բի­նե­րի, գե­յե­րի, տրանս­գեն­դեր­նե­րի, պղ­ծա­սեր­նե­րի բա­նակ­նե­րը ձեր իսկ քվե­նե­րով իշ­խեն ձեր վրայ

Ո­րե­ւէ ժո­ղո­վուրդ կա­րող է հի­ւան­դա­նալ երբ փոխ­ւում է իր ազ­գա­յին կո­րի­զը, հայ­րե­նա­կան տես­լա­կա­նը, ար­ժէ­հա­մա­կար­գը, այ­սինքն, իր խմ­բա­յին կո­դա­ւո­րու­մը։ Հա­մաշ­խար­հայ­նաց­ման մեր­ձե­ցու­մը եւ մար­դոց մի­ջեւ ըն­կե­րա­յին յա­րա­բե­րակ­ցու­թիւ­նը, իր բո­լոր օ­գուտ­նե­րով հան­դերձ՝ ու­նի նաեւ իր ժխ­տա­կան կող­մե­րը, երբ մար­դիկ սի­րում են հե­տե­ւել հաս­տա­տուած, հարս­տա­ցած, ա­նուն վաս­տա­կած եւ նշա­նա­ւոր դար­ձած մար­դոց ու­ղիին։ Դա­րու կար­գա­խօ­սը, ան­բա­րո­յա­կան ա­մէն մի­ջոց­նե­րով, նիւ­թի, ա­թո­ռի, ա­նու­նի, փառ­քի գա­գաթ­նա­կէ­տե­րը նուա­ճելն է, ոտ­քի տակ առ­նե­լով բա­րո­յա­կան, մարդ­կա­յին, ու մա­նա­ւանդ ազ­գա­յին ու կրօ­նա­կան ա­մէն յատ­կա­նիշ, ո­րոնք շատ ան­գամ, ներ­կայ ժա­մա­նակ­նե­րին, յե­տամ­նա­ցու­թիւն կը սե­պուեն, են­թա­կայ ա­մէն ծաղ­րի ու հո­գե­բա­նա­կան յար­ձա­կում­նե­րի։
Ա­րիւ­նոտ կռիւ­նե­րի ու պա­տե­րազմ­նե­րի կող­քին, աշ­խար­հում այ­սօր ըն­թա­նում է ՀԱ­ՄԱՇ­ԽԱՐ­ՀԱ­ՅԻՆ Ա­ՌԱ­ՋԻՆ ԲԱ­ՐՈ­ՅԱ­ԿԱՆ ՊԱ­ՏԵ­ՐԱԶ­ՄԸ։ Ան­բա­րո­յու­թիւ­նը, ցո­փու­թիւ­նը, զեղ­խու­թիւ­նը, կեղծ ար­ժէք­նե­րը, նիւ­թա­պաշ­տու­թիւ­նը, գայ­թակ­ղու­թիւ­նը, ման­կապղ­ծու­թիւ­նը (մտա­յին եւ հուսկ մարմ­նա­կան), սու­տը, կեղ­ծի­քը, կեղծ եղ­բայ­րա­սի­րու­թիւ­նը, կեղծ հան­դուր­ժո­ղա­կա­նու­թիւ­նը, ծայ­րա­յեղ ֆե­մի­նիզ­մը, ինչ­պէս նաեւ սե­ռա­յին այլ կողմ­նո­րո­շում ու­նե­ցող խում­բեր, ԼԳԲՏ-ի խմ­բա­ւո­րում­ներ, ազ­գա­յին ար­ժէք­ներ, կրօ­նի ճշ­մար­տու­թիւ­նը զեղ­ծող խում­բեր, այս դա­րուն փո­ղով զօ­րա­ցած, լրա­տուա­կան, հան­րա­յին կար­ծի­քի, այ­լոց «ան­հան­դուր­ժող-յե­տամ­նաց-միջ­նա­դա­րեան» մտա­ծե­լա­կեր­պե­րը վե­րաց­նե­լու ի­րենց մո­լուց­քին մէջ, տէր դար­ձան ոչ միայն մար­դու մտա­ծե­լա­կեր­պին, ա­պա հե­ռա­տե­սի­լի կա­յա­նին, թեր­թին, քա­ղա­քին. այլ հի­մա սպառ­նում են ու փոր­ձում են տի­րա­պե­տել եր­կիր­նե­րի վրայ։ Ցա­ւօք, ա­նոնք յա­ջո­ղե­ցան, ու նուա­ճե­ցին զա­նա­զան ա­րեւմ­տեան եր­կր­ներ, ուր ժո­ղո­վուրդ­նե­րի հիմ­նա­կան հո­գը միայն ի­րենց օ­ճա­խի պատն է եւ օ­րուան հա­ցը։ Ոչ­խար­նե­րի լռու­թեամբ նրանք հա­մա­կեր­պե­ցան նոր ի­րա­վի­ճա­կին, ե­թէ դա չէր խան­գա­րում ի­րենց ան­մի­ջա­կան «հան­գիս­տը»։

Չկայ այ­սօր ո­րե­ւէ եր­կիր, ուր բա­րո­յա­կան ան­կու­մը իր ա­ւեր­նե­րը գոր­ծած չլի­նի։ Տներ դր­սից շատ սի­րուն են, բայց ներ­սից ա­մէն հայ­հո­յանք, պիղծ խօսք, միտք ու ա­րարք, ըն­տա­նե­կան բա­ժա­նում ու պղ­ծու­թիւն հա­մա­տա­րած է։ Ըն­տա­նի­քը քանդ­ման եւ կոր­ծան­ման են­թա­կայ է ա­մէն րո­պէ, նոյ­նիսկ գոր­ծի պա­րա­գա­նե­րի եւ այլ փոքր փոր­ձու­թեանց պատ­ճա­ռով։ Ըն­տա­նի­քի քան­դու­մը ա­ռա­ջին ու ա­մե­նա­հուժ­կու հա­րուածն է ո­րե­ւէ երկ­րի ա­ռողջ նկա­րագ­րին դէմ։ Ըն­տա­նի­քը երկ­րի բջիջն է, եւ երբ բջիջ­նե­րը քիչ-քիչ հի­ւան­դա­նում են, կո­տոր­ւում են, ար­ժէք­նե­րը փոխ­ւում են, անհ­նա­րին է դառ­նում ա­ռողջ ըն­կե­րա­յին հա­մա­կար­գի գո­յու­թիւ­նը մի երկ­րի մէջ, ուր հա­սա­րա­կու­թիւ­նը վա­րակ­ւում է ա­մէն աղ­տե­ղու­թիւ­նից։
Սուրբ Ե­կե­ղե­ցին մե­ծա­գոյն դեր ու­նի այդ բո­լոր հի­ւան­դու­թեանց դէմ որ­պէս աղ­բիւր դե­ղի եւ ա­պա­քին­ման։ Դրա հա­մար է որ վե­րո­յի­շեալ խմ­բե­րը ի­րենց հա­րուա­ծը ուղ­ղում են ե­կե­ղե­ցու դէմ, ո­րա­կե­լով դա որ­պէս «ա­ւա­զակ­նե­րի որջ, յե­տամ­նա­ցու­թեան կենտ­րոն» եւ այլն։
Ա­յո, ոչ ոք չի ու­րա­նում որ ցան­կա­ցած ե­կե­ղե­ցու մէջ կան Քրիս­տո­սի ա­ռա­քե­լու­թիւ­նից շե­ղուած ան­հատ­ներ, սա­կայն ընդ­հա­նուր առ­մամբ Սուրբ Ե­կե­ղե­ցին իր բազ­մա­մի­լիոն ան­դամ­նե­րով հա­ւա­տա­րիմ է մնում Քրիս­տո­սի ա­րեամբ գծուած ճա­նա­պար­հին, ու տա­նում է բա­րո­յա­կա­նու­թեան, ազ­գա­յին, ըն­տա­նե­կան եւ ար­ժէ­քա­յին պայ­քա­րը պղ­ծու­թեանց, մո­լո­րու­թեանց եւ շե­ղում­նե­րին դէմ։

Կայ մի մեծ դա­մոկ­լեան սուր կա­խուած ձեր գլ­խի վե­րեւ որ կոչ­ւում է «Ստամ­բու­լեան Կոն­վեն­ցիա»։ Ինչ­պէս ա­մէն եր­կիր, ԼԳԲՏ-ի խմ­բե­րի ան­դամ­ներ դի­ւա­նա­գի­տա­կան ի­րենց քայ­լե­րով բա­ցա­յայտ կեր­պով չեն պա­հան­ջում բա­ցա­ռա­պէս ի­րենց ի­րա­ւունք­նե­րը, այլ դա միա­խառ­նում են մի վսեմ գա­ղա­փա­րի, ի­րա­ւազր­կուած խմ­բի կամ սե­ռի (այս պա­րա­գա­յում կա­նանց «ի­րա­ւուն­քի» հետ) եւ դա ներ­կա­յաց­նում են հան­րու­թեան ու­շադ­րու­թեան։ Ո­րե­ւէ ա­ւան­դա­պահ հա­սա­րա­կու­թիւն ի­մաս­տու­թիւ­նը ու­նի մեր­ժե­լու նրանց ցո­փա­կեաց նա­խա­ձեռ­նու­թիւն­նե­րը։ Սա­կայն երբ նրանք չեն յա­ջո­ղում հան­րա­յին կար­ծի­քի դէմ գնալ կամ հա­մո­զել, ճն­շում են դա­տա­րան­նե­րին ու սահ­մա­նադ­րու­թեան ի­րա­ւա­գէտ­նե­րին, որ­պէս­զի կա­րո­ղա­նան ի­րա­ւա­կան դաշ­տի վրայ ներ­կա­յու­թիւն ստա­նալ, «ա­մուս­նա­նա­լու» ու ե­րե­խա­ներ որ­դեգ­րե­լու։ ՈՒ սա՛ է ար­դէն ազ­գի մը մէջ զա­նա­զան քաղց­կեղ­նե­րի կող­քին, մի իւ­րա­յա­տուկ քաղց­կեղ տա­րա­ծող վատ բջիջ­նե­րը, մարմ­նի՝ այ­սինքն ժո­ղովր­դի մէջ։

Հա­յոց նո­րա­գոյն պատ­մու­թեան ա­զա­տա­մար­տիկ­նե­րը պայ­քա­րել են, զո­հուել են մեր պե­տու­թեան, հո­ղե­րի ա­զա­տագր­ման, ժո­ղովր­դի ֆի­զի­կա­կան ա­պա­հո­վու­թեան հա­մար, եւ ի հար­կին միշտ պատ­րաստ են յե­տա­գա­յում նո­րից նոյ­նը ա­նե­լու հարկ ե­ղած ժա­մա­նակ: Ա­զա­տա­մար­տիկ­նե­րի կար­գա­խօ­սը ե­ղել է` ԿԵԱՆՔՍ ՀԱՅ­ՐԵ­ՆԻ­ՔԻՍ, ՀՈ­ԳԻՍ ԱՍՏ­ԾՈՒՆ, ՊԱ­ՏԻՒՍ ԻՆՁ:

Քա­ղա­քա­կան պայ­քար­նե­րի դաշ­տի մէջ, քա­ղա­քա­կան կու­սակ­ցու­թիւն­նե­րի տա­րած պայ­քա­րը միշտ ե­ղել ու լի­նե­լու է։ Սա­կայն այ­սօ­րուան ի­րո­ղու­թեամբ, ա­նու­րա­նա­լի է որ այ­սօ­րուան իշ­խող խա­ւին մէջ կայ մի հո­սանք սահ­մա­նադ­րա­կան ի­րա­ւուն­քով բո­լո­րի դէմ գնա­լու, եւ դր­սից կա­տա­րուող ճն­շում­նե­րով, օ­րի­նա­կան վեր­ծան­մամբ հաս­տա­տե­լու Ստամ­բու­լեան Կոն­վեն­ցիա­յի տխ­րահռ­չակ դրոյթ­նե­րը հա­յոց մէջ։ Բո­լորդ ձեր կեան­քե­րով պար­տա­ւոր էք ընդ­միշտ ա­զա­տա­մար­տիկ մնալ Հայ­րեն­քի բա­րո­յա­կան բարձ­րու­թեան հա­մար, ձեր հո­գին դնե­լով Աս­տու­ծոյ ձեռ­քե­րում, ու բարձր պա­հէք հա­յի ձեր պա­տի­ւը ազ­գե­րի մէջ։
Մեզ պէտք չէ հե­տաք­րք­րի թէ այլ կա­ռա­վա­րու­թիւն­ներ ի՛նչ են կար­ծում մեր «հան­դուր­ժո­ղա­կա­նու­թեան» մա­կար­դա­կի մա­սին։ Մեզ պէտք է հե­տաք­րք­րի թէ ի՛նչ է մեր յա­րա­բե­րու­թիւ­նը մեր Աս­տու­ծո՛յ, մեր նախ­նի­նե­րի՛ եւ մեր սե­րունդ­նե­րի՛ մի­ջեւ ու ՆՐԱ՛ՆՑ կար­ծիք­նե­րը մեր մա­սին։

Իմ կոչս հե­տե­ւեա՛լն է ձեզ.

– Ան­ցած տա­րուան Ապ­րի­լի 5-ին մի տրանս­գեն­դեր մտաւ խոր­հր­դա­րան ու իր ա­մէն տե­սա­կի ստե­րով ու զր­պար­տու­թեամբ բա­ցեց իր բե­րա­նը, զինք ակ­նյայտ կեր­պով թմբ­կա­հա­րող ու քա­ջա­լե­րող վե­րա­հաս­նե­րի ու պատ­գա­մա­ւոր­նե­րի ծա­փե­րի տակ, իր կար­ծե­ցեալ «ի­րա­ւունք­նե­րին» հա­մար։ Նրանք ու­զում են որ դուք «ա­յո» քուէար­կէք ի­րենց, դր­սից գառ­նու­կի, իսկ ներ­սից մա­նուկ­նե­րի ու ծծ­կեր­նե­րի հո­գի­նե­րը յափշ­տա­կող ու բզկ­տող գայ­լե­րի յօ­շո­տող հո­գի­նե­րով նպա­տակ­նե­րին հա­մար, ուր ո՛չ բա­րո­յա­կա­նու­թիւն կայ, ո՛չ ըն­տա­նիք, ո՛չ Աս­տուած, ո՛չ Քրիս­տոս։

Իսկ այս տա­րուան Ապ­րի­լի 5-ին ծաղ­կա­զարդ է, երբ մեր Տէրն ու Փր­կի­չը Յի­սուս Քրիս­տոս պի­տի մտ­նի ու մաք­րի մեր մարմ­նա­ւոր ու հո­գե­ւոր Տա­ճա­րը ա­մէն մեղ­քից ու աղ­տե­ղու­թիւ­նից «Ո՛Չ» ա­սե­լով մեղ­քի թա­գա­ւո­րու­թեան եւ պղ­ծու­թեան իշ­խա­նու­թեան։ ԹՈՅԼ ՄԻ՛ ՏՈՒԷՔ որ լես­բի­նե­րի, գէ­յե­րի, տրանս­գեն­դեր­նե­րի, պղ­ծա­սէր­նե­րի բա­նակ­նե­րը ի­րենց յե­տին նպա­տակ­նե­րով ու ձեր իսկ քուէ­նե­րով իշ­խեն ձեր վրայ։ Թող ձեր քուէն չլի­նի ձեր վրայ աս­տուա­ծա­յին ա­նէծ­քի պատ­ճա­ռը, ձեր իսկ ձեռ­քով։

Իսկ ե­թէ Օ­րէնս­դի­րի եւ Դա­տա­կա­նի մի­ջեւ տա­րա­կար­ծու­թիւն­ներ կան, թող սո­վո­րեն քա­ղա­քա­կիրթ կեր­պով ի­րար դէմ նս­տել կամ ժո­ղո­վուր­դի դի­մաց բա­նա­ւոր, կիրթ, մտա­ւոր բա­նա­վէ­ճով, ա­պա­ցու­ցել ի­րենց կէ­տե­րը, ինչ­պէս աշ­խար­հի ցան­կա­ցած օ­րի­նա­պահ, օ­րէն­քով ա­ռաջ­նոր­դուող, քա­ղա­քա­կիրթ ու յա­ռա­ջա­ցած եր­կիր­նե­րը, փո­խա­նակ քա­ղա­քա­կան հա­լա­ծանք­նե­րի, սպառ­նա­լիք­նե­րի, ըն­տա­նի­քի ան­դամ­նե­րի դէմ ճն­շում­նե­րի, ու այ­լա­կար­ծիք քա­ղա­քա­ցի­նե­րին «շնա­բա­րոյ վնգս­տա­ցող դուրս­պր­ծուկ­ներ» ա­նուա­նե­լու, որն ե­րիցս Ա­ՄՕ՛Թ է ե­թէ «Հայր Մեր»-ն ար­տա­սա­նում էք որ­պէս Քրիս­տո­սի հե­տե­ւորդ։ Յի­սուս Քրիս­տոս ա՞յդ էր ա­սում իր հետ ան­հա­մա­ձայն մարդ­կանց։ Մի՛ սի­րէք զԱս­տուած, ե­թէ ա­տում էք ձեր եղ­բայ­րը։ Ա­նի­մաստ է…։

Մեր պատ­մու­թեան մէջ մեր պար­տու­թեանց գլ­խա­ւոր պատ­ճառ­ներն են մեր ներ­քին ինք­նաբ­զկ­տում­նե­րը եւ ան­միա­բա­նու­թիւ­նը…։ Գո­նէ այս կէ­տում միայն, թող Աս­տուած միաց­նի ձեզ բո­լորդ։

Ըն­տա­նի­քը ձեր ազ­գա­յին բջիջն է, բա՛րձր պա­հէք ազ­գի պա­տի­ւը ու ա­ռո՛ղջ պա­հէք ձեր ազ­գը ա­մէն հի­ւան­դու­թիւ­նից, մա­նա­ւանդ ա­տե­լու­թեան ու ան­բա­րո­յա­կա­նու­թեան հի­ւան­դու­թիւն­նե­րից։

Տեր Սե­րոբ քա­հա­նա Ա­ԶԱ­ՐՅԱՆ
Յ. Գ. Խնդ­րում եմ ՉՔԱ­ՂԱ­ՔԱ­ԿԱ­ՆԱՑ­ՆԵԼ։
Իսկ հան­դուր­ժո­ղու­թեան մա­սին, յա­ջոր­դիւ։
Ա­մե­րի­կաբ­նակ հոգևո­րա­կան Serop Azarian-ի ֆեյս­բու­քյան է­ջից