Վահագն Դավթյան․ Ժամ Հայտնության

Հիմա գիտեմ հաստատ՝ օրերիս օրն էր դա,
Հայտնության ժամն էր դա մեծ ու վերին…
…Կապույտի մեջ սուզված բարդիները խարտյաշ
Ոչ թե խշշում խաղաղ, այլ աղոթում էին։

Կապույտի մեջ սուզված բարդիները ձգվում,
Նայում էին հեռվից թաքուն դողով,
Որ քարափին տեսնեն քո հասակը ճկուն,
Քո ոտքերը բոբիկ, ծամը ցողոտ։

Եվ տոն եղավ, եղավ հայտնության մեծ մի ժամ
Ու այդ ժամը եղավ քարանձավում։
Մատներս էին ցավում քո քնքշանքից դաժան,
Աչքերս էին դաժան լույսից ցավում:

Աչքերս էին ցավում այդ մութ քարանձավում,
Այդ մութ քարանձավում երգն էր արյան,
Ինչ-որ անտես ոգի ասես մեղքն էր քավում,
Աղոթում էր ասես, երգում «հարյավ»…

Որձաքարից քամվող արցունքները մաքուր
Մեզ մկրտում էին որպես կարոտ,
Եվ քարանձավն ասես մեզ օրհներգում էր լուռ
Նախամարդու գտած միակ բառով։

Ու երբ կուրծքդ էր հանկարծ թեթևակի բացվում,
Բուրում ցորենի պես, ուրցի, խունկի,
Արշալույսով էին իմ աչքերը լցվում,
Ու գաղտնիքն էր իմ դեմ իջնում ծունկի։

Ես՝ պատանի, ես՝ կույր, բայց հասկացա արյամբ,
Որ դա սեր չէ միայն, այլև սկիզբ,
Որ դա հող է ու ջուր, ճակատագիր ու բախտ,
Հրո վայելք է դա, հրո կսկիծ…

Խավար է դա ու լույս, ճառագայթ է ու խայթ,
Անդունդի ահ է դա, բարձունքի դող,
Եվ ինչքան էլ բացվի, պիտի մնա անհայտ,
Պիտի մնա անհաս ու անհաղորդ։

Այդպես անհաս ու մերկ՝ հեռուներում կանգնած,
Պիտի կանչի իբրև կարոտը բորբ,
Պիտի հավետ ձայնի իբրև արյան տագնապ,
Բայց և հավետ թողնի ծարավ ու որբ։

…Եվ օրերիս հեռվից ես օրհներգում եմ քեզ,
Փառաբանում եմ քեզ լուռ ու ծնկած,
Քե՛զ, օրերի իմ օր, իմ առաջին վայելք,
Իմ հավերժող ծարավ, դաժան իմ քաղց…