Մատթեոս Զարիֆյան. Լեռներն իմ երազիս

Հոգիս գրկած թևերուս մեջ, ձեզի՛ կուգամ.
Ձեզի՝ լեռներն իմ երազիս, նո՜ր երազիս.
Հոգիս պճնած գեղեցկության շքեղանքով՝
Ձեզի՜, լեռներն իմ երազիս, ձեզի՜ կուգամ…

Տեսե՛ք ինչպես բեռնավորված եմ գանձերով.
– Աստղերու խոր անդորրությունն աչքերուս մեջ,
Դեմքիս վրա ազնվական թախիծը լուռ վիշտերուն,
Հպարտ ու ցուրտ ճակտիս մթին ծալքերն ի վար՝
Մահվան խորհուրդը հեշտանքի մը պես փռված,
Տիեզերքը հեգնել գիտցող պզտիկ ժպիտ մ’ալ շրթունքիս
Ահա, այսպե՛ս կուգամ ձեզի՜…

Լո՜ւռ վշտերեն ծյուրած տժգույն այտերով,
Հին երազիս գիշերի գույն ավերակներն հոգիիս մեջ,
Բայց աստղերուն անդորրոթյունն աչքերուս՝
Ահա այսպե՛ս կուգամ ձեզի,
Ձեզի՝ լեռներն իմ երազիս, նո՜ր երազիս,
Թևերուս մեջ գրկած հոգիս․․․

Ի՜նչ հեշտություն է այս փռված՝ ճամբուդ վրա․
Կողերդ ի վեր կը մագլցիմ առանց հևքի,
Մայրամուտի թե՛ լույս թե՛ մութ շողերուն մեջ
կարծես հալած․․․

Հոգի՜, հոգի՜ եմ համակ,
Կամ մեղեդի մը ներդաշնակ՝
Որ երկրեն վեր, վե՛ր աստղերուն կը ձգտի՜…
Ինչքա՜ն հեռու են, ինչքա՜ն օտար, ինչքա՜ն վար՝
Հողն ու դողը աշխարհի…
Շշուկ մը իսկ չի հասնիր հոս, վարի հըսկա ժխորեն,
Այնքա՜ն վերն եմ…
Բայց դեռ այնքա՜ն, այնքա՜ն վերն է
Վարդագոյն ձյունը կատարիդ, օ՜, բարձունքն
իմ երազիս,
Նո՜ր երազիս…