Աշոտ Ավդալյան. Անձրևների տոն

Իջեք մրգահոս, զուլալ անձրևներ,
ձեր աչքը պետք է, որ հեռուն տեսնի,
նայեք՝ ինչքան է մոլորված ու խեղճ
այս տխրությունը, որ կոչվում է կին:

Նայեք նրա սառն ու գունատ դմքին,
ինչ-որ մեկն անցել, ավերել է այն,
նայեք մարմինը տանող ոտքերին,
կարծես չեն գնում, սպառնում են լալ:

Նայեք մի քիչ էլ, ծիծաղով նայեք,
ժիր է մարմինը անձրևին հենված,
նրա մազերը ուզում են թռչել,
կարծես թե ունեն թաքուն սանրվածք:

Իջեք մրգահոս, տաքուկ անձրևներ,
ձեր աչքը պետք է, որ հեռուն տեսնի,
լույսը ուռչում է, դառնում բլուրներ,
միամիտ փլվում նրա մերկ կրծքին: