Կարդում է Աշոտ Ավդալյանը․ Այս էլ քանի դար ես հեռանում եմ հայրական տնից
Նմանատիպ
Այս էլ քանի դար ես հեռանում եմ հայրական տնից,
Այս էլ քանի դար ես ետ եմ դառնում ու չեմ հասնում տուն,
Դեղնած խոտերը էլ չեն սպասում երկնքի դարձին,
Խաղաղված ժայռեր, որոնք նման են իմ հոր շիրիմին:
Դատարկ փողոցներ, ինչքան էլ նայես՝ դատարկ կմնան,
Խարխուլ տնակներ, որ բախտի նման էլ չեն նորոգվի,
Եվ սպասումը այնքան պատրույգներ թաղեց սեղանին
Լույսը կբավեր տաս բերան Նարեկ կարդալու համար:
Ինչո՞ւ անպտուղ այս խոտերի մեջ այդքան սեր դնել,
Երբ առանց այդ էլ սերը պետք է մեզ ապրելու համար,
Եվ մենք վաղուց ենք մեզ դրել հոգնած իրերի կողքին,
Եվ ինքդ նայիր, խարխուլ տների հոգնությունն անցավ:
Ինքդ նայիր, խարխուլ տների հոգնությունն անցավ:
Աստված հայտնվեց, Ավետարանից երկու թերթ պոկեց,
Տեսի՞լք էր արդյոք, թե՞ տառապանքի մի նոր հիշատակ,
Բայց դա եղել է, գուցե չի եղել, Աստված իրեն հետ:
Բայց ես գնում եմ իմ ազատության ոտնաձայնի հետ
Ու հայտնվում եմ նույնիսկ խորշերում հավիտենության,
Բայց ես հիշում եմ, որ իմ տան կողքին ուրիշ տուն էլ կար,
Որ մի պառավ կին միշտ հայտնվում է իր հավերի հետ:
Իմ հայրենիքը ձեր ինչին է պետք, իմ տողն է ձեզ պետք,
Եվ ես կապույտից երբ կշտանում էի, կարմիրն էի ուզում,
Սա միայն խաղ էր, երբ ես վազում էի իմ մանկության հետ,
Այն հիմա արդեն մի խաղալիք է իմ դեղնած հոգում:
Դատարկ փողոցներ, ինչքան էլ նայես՝ դատարկ կմնան,
Խարխուլ տնակներ, որ բախտի նման էլ չեն նորոգվի,
Դեղնած խոտերը էլ չեն սպասում երկնքի դարձին,
Խաղաղված ժայրեր, որոնք նման են իմ հոր շիրիմին:
