Աշոտ Ավդալյան. Եվ հիմա դրսում անձրևաց տոն է

Նորից ես լռել,
չես հիշատակվում ոչ մի ծաղկի մոտ,
իսկ նրանց շուրջը անձրևաց տոն է,
փափկասիրության նոր տոնահանդես`
ուր զարդարուն են երկինք ու երկիր,
ուր բացակա է թշվառությունը,
և ուր թողությամբ զարդարուն հոգին
սլացքի մեջ է։
Եվ լռությունը
մի՞թե կարող է ներհյուսվել ձայնին,
որ պտղաբերի
փարվի հիացքի տիրուհուն մի պահ,
ու հայացքների ծանր բեռի տակ
որ նա քմահաճ արբունքով լցվի
ու առաջնորդի զարթոնքի սրահ։
Եվ հիմա դրսում անձրևաց տոն է,
փափկասիրության նոր տոնահանդես,
ուր զգեստներ է կարում մասրենին,
և նույն պահին էլ գցում է վրան,
որ երբ մեղուներն հաճոյախոսեն`
մտնի խաղի մեջ,
ու մնացորդաց օրը ընձեռի
հաճոյախոսին։