Նորայր Գրիգորյան. Արթնացիր, քաղաք

Արթնացի՛ր, քաղաք,
անձրևը դադարում է ու հիշեցնում
գարնան ավարտը:
Քամին, ձյունը, բուքը
թաքուն խլրտում են
քո հին ու նոր նրբանցքներում:
Ծեր մի շուն, ավելի ծեր տիրոջ հետ
հեռանում է լեռները:
Գետառի եզրի բետոնե պատը
դառնում է հիշողություն.
գնացի՜ն, բոլորը գնացի՜ն:
Արթնացի՛ր, քաղաք,
մեկնի՛ր ձեռքդ, ու ես
կգնամ փնտրելու այն ծեր շանը
ու իր ավելի ծեր տիրոջը,
որոնք անձրևի դադարի հետ
հեռացան դեպի լեռները: