Ցանկությունս միայն այն է, որ ոչ մի հայ ֆուտբոլիստ չտեսնի ու չանցնի իմ անցած ուղիով. Գևորգ Օհանյան

ԵՐԵՎԱՆ, 11 ՄԱՐՏԻ, ArmSport.am: Հայկական ֆուտբոլի ամենատաղանդավոր ու հեռանկարային խաղացողներից մեկը` Գևորգ Օհանյանը, վերջերս ստիպված եղավ կարիերան ավարտելու որոշում կայացնել:

ArmSport-ի հետ զրույցում 28-ամյա խաղացողը պատմել է ԱՄՆ տեղափոխության, կարիերայում ունեցած դժվարությունների և մի շարք այլ հետաքրքրիր թեմաների մասին:

-Կպատմե՞ս ԱՄՆ տեղափոխության մասին: Դժվար չէ՞ր Հայաստանում ամեն ինչ թողնելն ու հեռանալը:

-ԱՄՆ տեղափոխվելուց դեռ 1 տարի առաջ, երբ ստացանք տեղափոխության լուրը, մտքումս միայն մեկ միտք կար` արդյոք կավարտե՞մ կարիերաս, որը դեռ նոր էր թափ հավաքում … նույնիսկ եկավ մի պահ, երբ ընտանիքով մտածում էինք հրաժարվել այս ամենից և շարունակել խաղալ, մնալ Հայաստանում, բայց տեսնելով մեր հայկական ֆուտբոլի բարձիթողի վիճակը, նպատակահարմար գտա տեղափոխվելը … տեղափոխվել և սկսել ամեն ինչ 0-ից:

-ԱՄՆ տեղափոխվելուց հետո միացել էիր տեղի թիմերից մեկին, անգամ շատ գեղեցիկ գոլ խփեցիր «Նյու-Յորք Սիթիի» դեմ խաղում, թվում էր` ամեն ինչ լավ է դասավորվում: Ինչո՞ւ այսպես ստացվեց:

-Նախքան ԱՄՆ տեղափոխվելը, արդեն մի քանի տարբերակ ունեի կարիերաս այստեղ շարունակելու, բայց ամենից հարմարը Orange County Soccer Club-ն էր, քանի որ չէի ցանկանում տեղափոխվել ուրիշ քաղաք ապրելու, իսկ ամենամոտը միայն այդ ակումբն էր: Գալով այստեղ` միացա նրանց, և 2 ամիս գրեթե ամեն օր 2 ժամ ճանապարհ էի անցնում մարզվելու համար, շատ ծանր, դժվար օրեր էին, բայց միևնույն ժամանակ շատ հաճելի, քանի որ նպատակ ունեի անպայման շարունակելու կարիերաս: Շատ լավ նախապատրաստական շրջան անցա, մասնակցեցի բոլոր ընկերական խաղերին, 2 գոլ խփեցի MLS-ում և USL-ում հանդես եկող թիմերին, ամեն ինչ շատ լավ էր և բոլորն ուրախ էին:

Մինչև վերջ հավատում էի, որ պայմաններս այնպես կլինի, որ ամեն օր 100 կմ հեռավորությունը, երկար օրերը պատճառ չեն կարող հանդիսանալ, որպեսզի ավարտեմ կարիերաս, բայց չստացվեց: Այնպիսի պայմաններ առաջարկեցին, որ չէի կարող համաձայնել, քանի որ և’ ինքս ինձ կխաբեի, և’ ֆուտբոլին: Այսպիսով, որոշեցի չքննարկել ուրիշ տարբերակներ այս պահին կարիերան շարունակելու, քանի որ հստակ ցանկությունս էր, որ ընտանիքիս հետ լինեմ:

– Հաշվի առնելով այն, թե քեզ համար ինչ մեծ նշանակություն ունի ֆուտբոլը, որքանո՞վ էր ծանր կարիերան ավարտելու որոշումդ:

-Միանշանակ շատ ծանր որոշում էր: Չեմ համակերպվել, չեմ համակերպվի երբեք, քանի որ միտքս, մարմինս դեռ պատրաստ են շատ երկար խաղալուն: Հաշվի առնելով իմ անցած ծանր ֆուտբոլային ուղին` մինչև վերջ էլ կհավատամ, որ մի օր նորից կվերադառնամ իմ սիրած գործին և հաճույք կստանամ:

-Նշեցիր` ծանր ֆուտբոլային ուղի ես անցել: Կմանրամասնե՞ս:

-Ինչո՞ւ ծանր. քանի որ մանկապատանեկան տարիքում շատ մեծ հաջողություններ էի գրանցում, մեծ ապագա էին խոստանում, բայց իմ կյանքում հանդիպեցին մարդիկ, ովքեր փորձեցին կործանել կարիերաս … ղեկավար, մարզիչ, անգամ թիմի բժիշկ, իսկ 2010-ին ինձ բանակային ծառայության ուղարկեցին Լեռնային Ղարաբաղ, վերադարձա, խաղացի և ապացուցեցի տարիներ հետո, որ բոլոր նրանք, ովքեր փորձել էին անվանս հետ խաղալ, իրենք են սխալ եղել:

-Նշեցիր, որ շատերն են փորձել կործանել կարիերադ` ակումբի ղեկավարներ, մարզիչներ, անգամ բժիշկ … կա՞ մի բան, որի համար զղջում ես կարիերայիդ հետ կապված:

-Այո, շատ բաներ կփոխեի, եթե ավելի հասուն լինեի փոքր տարիքում, վերջապես կընդունեի հրավերն ու կտեղափոխվեի այն ժամանակվա «Փյունիկ», որպեսզի ավելի մեծ բարձունքների հասցնեին, հավաքականում խաղացնեին, կամ գոնե զինվորական ծառայության չուղարկեին: Փոքր տարիքում եվրոպական թիմերից առաջարկներ ունեի, անպայման կտեղափոխվեի: Շատ չէի վստահի ուրիշներին իմ ապագայի հարցում, բայց չեմ զղջում, քանի որ ամեն ինչի ավարտն ինձ համար նոր բանի սկիզբ հանդիսացավ: Այսօր ֆուտբոլի միջոցով ունեցա ընտանիք, անփոխարինելի մարդիկ, մեծ շրջապատ, անուն, պատիվ: Շնորհակալ եմ բոլորին … նրանց, ովքեր օգնել են, երախտապարտ եմ, նրանց, ովքեր խանգարել են` Հայրապետյան Ռուբենը, Արզումանյան Սևադան, Իսրայելյան Սարգիսը, «Ուրարտու» ակումբի չստացված բժիշկ Արսենը … նրանց էլ եմ շնորհակալ: Նրանց շնորհիվ ես ավելի հասուն ու պայքարող դարձա: Ցանկությունս միայն այն է, որ ոչ մի հայ ֆուտբոլիստ չտեսնի ու չանցնի իմ անցած ուղիով: Իմ առջև դռները միշտ փակ են եղել, չգիտեմ` ինչու:

-Ինչո՞վ ես զբաղվելու ԱՄՆ-ում: Արդեն պատկերացում ունե՞ս:

-Անպայման կմնամ ֆուտբոլում, անհատական մարզումներ կանցկացնեմ, կմարզեմ մեր այստեղի հայկական թիմերին: Արդեն կա հստակություն: Հետագայում կփորձեմ կրթություն ստանալ, կատարելագործվել` կա’մ մարզչական ասպարեզում, կա’մ ադմինիստրատիվ աշխատանքներում: Բայց անպայման ինձ ֆուտբոլում եմ տեսնում, ու նաև կարծում եմ`մի օր նորից կվերադառնամ մեր այդքան շատ սիրելի հայկական ֆուտբոլ:

Ամեն ինչ տանում է նրան, որ կավարտեմ կարիերաս, բայց հետագայում լավ տարբերակի դեպքում, հնարավոր է` նորից խաղամ: Հաշվի առնելով այն, որ 2 տարի ծառայելուց հետո վերադարձա, նորից խաղացի … ես և ֆուտբոլն անբաժանելի ենք:

-Ինչպե՞ս կամփոփես կարիերադ: Որքանո՞վ արդարացան ինքդ քո ու կարիերայիդ հետ կապված սպասելիքներդ ու նպատակներդ: Որքանո՞վ քեզ հաջողվեց իրականացնել այն, ինչ մտածել էիր ի սկզբանե:

-Կարիերայիս ընթացքում ունեցա շատ վերելքներ ու վայրէջքներ, բայց մեկ բան հստակ մնաց. ես միշտ հաճույք էի ստանում իմ խաղից, անկախ նրանից, թե որտեղ էի խաղում ու ում դեմ: Կարիերաս 3 փուլի կբաժանեմ` մինչև ծառայություն, Լիբանան և վերադարձս Հայաստանի Բարձրագույն խմբում: Կարծում եմ`այդ երեք փուլերում էլ ստացված էր կարիերաս, քանի որ իմ խաղը գնահատողները շատ էին և ամենուր: Միայն վրիպում էր մեր հավաքականի գերֆանտաստիկ մարզիչների ուշադրությունից:

-Կարիերայիդ ընթացքում իսկապես եղել են պահեր, երբ թվում էր` հասունացել է քեզ` հավաքական հրավիրելու պահը, բայց այդպես էլ դա իրականություն չդարձավ: Ի՞նչ կասես այս թեմայով:

-Հավաքականում խաղալն, այո, երազանք է յուրաքանչյուրի համար, բայց երևի լավ խաղալը, գոլեր, գոլային փոխանցումներ կատարելը, նվիրված լինելը թիմին, ազգին շատ քիչ էր: Պետք է ավելին տաս: Վնասվածքով չեմ եղել, պահեստային խաղացող չեմ համարվել, երևի դրա համար էլ չեմ հրավիրվել: Այնպես չէ, որ վիրավորված եմ խոսում, պարզապես մեր ֆուտբոլում միշտ էլ գործել է «любимчик» հասկացությունը, և շատերը տուժել են այդ երևույթից, մեր ֆուտբոլն է տուժել: Վերացրեք դա և կունենաք լավ ու որակյալ ֆուտբոլ:

-Իսկ կա թիմ կամ մարզիչ, որ ամենամեծ ազդեցությունն է ունեցել քո կարիերայի վրա` դրական առումով:

-Մարզիչների հարցում բախտս բերել է: Գրեթե բոլոր հայ մարզիչների հետ աշխատել եմ, բոլորից էլ սովորել եմ ու շատ շնորհակալ եմ: Կցանկանամ առանձնացնել իմ առաջին մարզիչներին` Սամվել Ադամյանին, Սամվել Պողոսյանին … նրանց շնորհիվ կատարելագործվեցի: Կառանձնացնեմ նաև Արկադի Անդրեասյանին, որի հետ աշխատանքս շատ կարճ տևեց, բայց նա իմ մեջ տեսավ այն, ինչ չէին տեսնում ուրիշներն ու ինձ դաշտում ազատ ստեղծագործելու հնարավորություն տվեց:

Կցանկանամ, որ այն մարդիկ, ովքեր պատասխանատվություն են կրում այսօրվա ֆուտբոլի առաջխաղացման համար, իրենց գործն անեն ճիշտ, մաքուր և մտածեն, որ յուրաքանչյուր ճիշտ կամ սխալ որոշում կարող է կոտրել կամ ոգևորել, հետևաբար՝ կխնդրեմ մարզիչներին, ակումբի ղեկավարներին, ֆեդերացիայի ղեկավարներին` ամեն որոշում կատարելուց առաջ երկար մտածել և սեփական շահերը չգերադասել ընդհանուրից: Մի կոտրեք հայ ֆուտբոլիստների` խաղալու երազանքը, մի սահմանափակեք հայ ֆուտբոլիստների առաջխաղացումը, ստեղծեք և տվեք հնարավորություն բոլորին: Կառուցեք հայկական ֆուտբոլը հայ ֆուտբոլիստների հիման վրա, քանի որ բոլորը գիտեն`շենքի հիմքը կարևոր է: Ինչքան ամուր է հիմքը, այնքան ամուր է մեր ֆուտբոլը:

Ցանկանում եմ շնորհակալություն հայտնել բոլոր ակումբներին, մարզիչներին ինձ խաղալու հնարավորություն տալու համար: Շնորհակալ եմ բոլոր խաղընկերներիս, հաճույք և մեծ պատիվ էր ձեր յուրաքանչյուրի հետ աշխատելը: Շնորհակալ եմ ընկերներիս, հարազատներին. դուք ամենալավն եք, ես միշտ ստացել եմ ձեր բոլորի աջակցությունը: Հայկական ֆուտբոլը լուսաբանող մարդկանց եմ շնորհակալ ինձ ուշադրության կենտրոնում պահելու համար: Ընտանիքիս եմ շնորհակալ ինձ հետ հավասար այս դժվար ուղին անցնելու համար, սիրում եմ ձեզ: Առանց ձեզ ես կպարտվեի այս պայքարում:

Ճիշտ է` չկարողացա մեծ նվաճումների հասնել, բայց վստահ եմ, որ ինչ-որ մի հետք թողեցի մեր ֆուտբոլում` չխաղալով հավաքականում և բարձրակարգ ակումբներում: Գլուխս բարձր և հպարտությամբ, հուսամ ժամանակավոր, թողնում եմ խաղալս, քանի որ այս պահին ընտանիքիս հետ լինելն ավելի եմ կարևորում: Շնորհակալ եմ բոլորին, մինչ նոր հանդիպում:

Նարե ՀՈՎՀԱՆՆԻՍՅԱՆ

Հետևեք մեզ նաև Telegram-ում