Թո­՛ւյլ տվեք այդ մա­նուկ­նե­րին և մի՛ ար­գե­լեք, որ նրանք Ինձ մոտ գան, ո­րով­հետև Երկն­քի ար­քա­յութ­յու­նը այդ­պի­սի­նե­րինն է

Մեր ժա­մա­նակ­նե­րում ա­վե­լի ու ա­վե­լի մտա­հո­գիչ է դառ­նում մեր ե­րե­խա­նե­րի դաս­տիա­րա­կու­թյան խն­դի­րը:
Աշ­խար­հում այս­քան սր­բա­պիղծ և պղ­ծա­մե­ծար ին­ֆոր­մա­ցիա­յի առ­կա­յու­թյան մեջ շատ բարդ ու դժ­վա­րին է դառ­նում ե­րե­խա­նե­րին սր­բու­թյան և ճշ­մար­տու­թյան մեջ հաս­տա­տել, ե­թե ծնող­նե­րը չու­նեն հա­մա­պա­տաս­խան հո­գևոր գի­տակ­ցու­թյուն: Փո­խանակ մենք մեր ե­րե­խա­նե­րին հոր­դո­րենք ե­կե­ղե­ցի հա­ճա­խել, ի­րենց նպաստն ու ներդ­րումն ու­նե­նալ ե­կե­ղե­ցա­կան կյան­քից ներս, որ­պես­զի կրթ­վեն ու դաս­տիա­րակ­վեն հա­վատ­քի, մաք­րու­թյան, սր­բու­թյան շա­վիղ­նե­րում, հե­ռու մնան մեղ­քից ու նյու­թա­պաշ­տու­թյու­նից, կոմպ­լեք­սա­վո­րում ենք նրանց, հոր­դո­րում ենք, որ ըն­դա­մե­նը մոմ վա­ռեն կամ ընդ­հան­րա­պես չգ­նան ե­կե­ղե­ցի` այս­պի­սով հաս­տա­տե­լով մեր մե­ղա­վոր լի­նե­լը, ո­րի մա­սին ի­մաս­տունն ա­սել է. «Մե­ղա­վո­րի հա­մար աստ­ված­պաշ­տու­թյու­նը գար­շե­լի է» (Սի­րա­քի ի­մաստ. 1; 29), և այդ գար­շան­քը փա­թա­թում ենք ե­րե­խա­նե­րի վզին: Կտ­րում ենք նրանց մեր ազ­գա­յին ար­մատ­նե­րից, ա­վան­դույթ­նե­րից, և որ ա­վե­լի սար­սա­փե­լի է, կտ­րում ենք Կյան­քի Աղ­բյու­րից` Քրիս­տո­սից, սր­բու­թյուն­նե­րից, ու հե­տո տրտն­ջում նրանց վար­քագ­ծից:
Ա­ռանց հոգևոր-բա­րո­յա­կան գի­տակ­ցու­թյան մար­դը նման է աշ­խար­հին. բա­ցի սր­բու­թյու­նից ինչ թա­փոն ա­սես կզար­գա­նա նրա մեջ: Ե­թե մեր ե­րե­խա­նե­րին ար­գե­լում ենք ծա­ռա­յել ե­կե­ղե­ցուն, Քրիս­տո­սին, մենք նրանց ա­կա­մա զոհ ենք մա­տու­ցում ա­նօ­րեն բան­սար­կուին: Լավ սո­վո­րի, թե վատ, մե­ծա­նում է աշ­խարհ-թա­փո­նի մեջ և հա­նուն այդ թա­փո­նի` կորս­տյան մատ­նում իր հո­գին:
Եվ թող որ ծնող­նե­րը ոչ ո­քի, բա­ցի ի­րեն­ցից, չմե­ղադ­րեն, ե­թե ի­րենց ե­րե­խան ա­նու­շադ­րու­թյան պատ­ճա­ռով վե­րած­վի անպ­տուղ թզե­նու (Ղուկ. 13:6-9): Ար­դյո՞ք այդ ժա­մա­նակ նրա՛նց էլ լսե­լի չի լի­նի Աստ­ծո ա­հեղ ձայ­նը, ո­րը Սամ­վել մար­գա­րեն հայտ­նեց Հե­ղի քա­հա­նա­յա­պե­տին զա­վակ­նե­րի ան­փույթ դաս­տիա­րա­կու­թյան պատ­ճա­ռով. «…իր որ­դի­նե­րի գոր­ծած ա­նօ­րե­նու­թյուն­նե­րի հա­մար մինչև վերջ իր սերն­դից վրեժ պի­տի լու­ծեմ, ո­րով­հետև իր որ­դի­նե­րը Աստ­ծուն էին ա­նար­գում, իսկ նա նրանց չէր հան­դի­մա­նում» (Ա Թագ. 3; 13): Ծնող­նե­րը պետք է գի­տակ­ցեն, որ ի­րենց ե­րե­խա­նե­րը թեև ի­րեն­ցից ա­ռան­ձին ան­հատ­ներ են, բայց և միա­ժա­մա­նակ ի­րենց շա­րու­նա­կու­թյունն են` ի­րենց իսկ գե­նե­րի և դաս­տիա­րա­կու­թյան կրող­նե­րը: Եվ որ­քան ճիշտ նրանք դաս­տիա­րակ­վեն որ­պես շա­րու­նա­կու­թյուն, այն­քան կմե­ծա­նա լավ ան­հատ դառ­նա­լու նրանց հնա­րա­վո­րու­թյու­նը: Իսկ այդ հնա­րա­վո­րու­թյան մե­ծաց­մա­նը զու­գա­հեռ ա­վե­լի ո­րո­շա­կի ու ան­շա­ման­դաղ կդառ­նա մեր շա­րու­նա­կու­թյան ա­պա­գան:
Սուրբ Գիր­քը պատ­վի­րում է զա­վակ­նե­րին հնա­զանդ լի­նել ծնող­նե­րին «Որ­դի­նե՛ր, հնա­զանդ ե­ղեք ձեր ծնող­նե­րին ի Տեր» (Ե­փես. 6;1- 4), բայց և միա­ժա­մա­նակ ծնող­նե­րին պատ­վի­րում է զա­վակ­նե­րին դաս­տիա­րա­կել աստ­ված­ճա­նա­չո­ղու­թյան շր­ջա­նակ­նե­րում:
Ծնո­ղա­կան սի­րո և դաս­տիա­րա­կու­թյան ան­գե­րա­զան­ցե­լի օ­րի­նակ է ծա­ռա­յում հենց ինքն Աստ­ված. «քան­զի Տե­րը ում սի­րում` նրան խրա­տում է և պատ­ժում նրան, ում ըն­դու­նում է որ­պես որ­դի» (Առ. 3;11-12): «Թե խրա­տին համ­բե­րող եք, Աստ­ված ձեզ կմո­տե­նա իբրև որ­դի­նե­րի: Ո՞րն է այն որ­դին, ո­րին հայ­րը չի խրա­տում. ո­րով­հետև, ե­թե մնաք ա­ռանց խրա­տի, ո­րին բո­լորն են բաժ­նե­կից, ա­պա խորթ եք և ոչ թե հա­րա­զատ որ­դի. հի­րա­վի, ե­թե պատ­կա­ռում ենք մեր մարմ­նա­վոր հայ­րե­րից, ո­րոնք մեզ խրա­տում են, որ­չա՞փ ևս ա­ռա­վել պետք է հնա­զանդ­վենք հո­գի­նե­րի Հո­րը, որ ապ­րենք. քա­նի որ սրանք մի փոքր ժա­մա­նակ և ըստ ի­րենց կա­մե­ցո­ղու­թյան են խրա­տում, իսկ Նա` մեր օգ­տի հա­մար, որ­պես­զի հա­ղոր­դա­կից լի­նենք նրա սր­բու­թյա­նը: Ա­մեն խրատ տվյալ պա­հին ու­րա­խու­թյուն չի թվում, այլ տրտ­մու­թյուն, բայց հե­տո ար­դա­րու­թյան խա­ղա­ղա­րար պտուղն է հա­տու­ցում նրա­նով դաս­տիա­րակ­ված­նե­րին (Եբր.12;7-11):
«Բո­վան­դակ ի­մաս­տու­թյու­նը Տի­րո­ջից է, և այն հա­վի­տյան կմ­նա Նրա հետ» (Սի­րաք 1;1):
Սուրբ Գիր­քը ի­մաս­տու­թյան անս­պառ աղ­բյուր է, որ կա­րող է ման­կան հո­գում սնել ու ա­ճեց­նել հա­վի­տե­նու­թյան պտ­ղա­ռատ ծա­ռը, բայց ծնո­ղը պետք է ինքն ա­ռաջ­նոր­դի իր զա­վա­կին դե­պի այդ աղ­բյու­րը, ե­թե ծնո­ղը թե­րա­նում է իր այդ պար­տա­կա­նու­թյան մեջ ոչ իր մեղ­քով, այ­սինքն` ոչ մի­տում­նա­վոր, ա­պա Աստ­ված ին­քը եր­բեք չի ան­տե­սում իր զա­վակ­նե­րին:

Տեր Ա­հա­րոն քա­հա­նա ՄԵԼ­ՔՈՒ­ՄՅԱՆ
Գո­րի­սի տա­րա­ծաշր­ջա­նի հոգևոր հո­վիվ

Աղբյուր՝ Irates.am