Ռազմիկ Դավոյան. Ինձ էլ աշխարհից մի բան հասավ

Ինձ էլ աշխարհից մի բան հասավ.-

Ես սովոր էի հոգին անսալ,
Շրջել հանդերով ու սարեսար,
Ջինջ երազներով հարյուր հազար
Թռչել ու սուրալ, ճախրել անբավ.-
Բայց երբ սկսեց հոգսը բզզալ,
Եվ արեգակը մի պահ հանգավ,
Կանաչ ցողունս դարձավ խազալ,
Եվ իմ թռիչքը անդունդն ընկավ:

Սակայն երբ օդում «գարուն» գրվեց,
Երբ հողը բացվեց ու գրգռվեց,
Երբ հողի վրա ծաղիկ դրվեց,
Ծաղիկը ժպտաց` վիշտս ցրվեց:

Ինձ էլ աշխարհից մի բան հասավ`
Խմել, ծխել ու մի կուշտ հազալ,
Բուրավետ ուրցը մեր սարերից,
Եվ Արամուսից մի փունջ գազար:

Ինձ էլ աշխարհից մի բան հասավ`
Խոսել բարձրաձայն, չփսփսալ,
Լինել անկախ մարդ, այլ ոչ վասալ,
Ապոլոն լինել, ոչ թե Կեսար:

Եվ ինչ տանում եմ ես իմ ներսում,
Ոչ ոք չի կարող ինձնից խլել.-
Հավիտենության մարմար պատին
Ես ադամանդե ձող եմ խրել
Եվ զետեղել եմ ոսկյա գրեր: