Վահագն Մուղնեցյան. Սևեռումներ

Խաղաղ է հոգիս…

Ինձ չես վախեցնի, հրեշտակ մահվան.
Դու այնպիսին չես, ինչպես քեզ գիտեն
Վախեցած մարդիկ:

Ի՜նչ է կյանքը որ. դեպ կատարյալը
Տանող երազի մի հանգրվանում
Հապաղում չնչին,
Անկատարյալին բնորոշ վազքի
Կարճլիկ ընդմիջում
Եվ կամ այնպիսի մի հոգեվիճակ,
Երբ հին ընթացքից հոգնում ես սաստիկ
Եվ նախընտրում ես ուրիշ անրջանք…

Ո՜նց է տրտնջում միտքս գլխիկոր,
Երբ պատկերում է մարմինս`
Գամված անկոչ մահիճին
Կամ էլ վստահված
Քմահաճ-հոգնած`
Անտարբերության փայլով բթացած
Դանակի շեղբին:

Անհաշվենկատ իմ վարքը հախուռն
Այնպես լավ եկավ անցյալիս հախից,
Ինչպես լճակը իմ անուրջների,
Որ աչքն` արևին,
Հևքը` անտառի խշշոցին դեղձան,
Խեղդեց ինքն իրեն` դառնալով ճահիճ:

Չէ՜, ես առավել դաժան վարվեցի
Իմ անցյալի հետ
Եվ չեմ էլ փորձում շտկել ինչ-որ բան.
Օ՜, ինչ անհաշտ են
Իմ խև անցյալը ու խոհուն ներկան:-

Երկրաբնակը իր խոտոր ճամփին
Որքան ցավ գիտեր` մարմինս առավ,
Որքան խոհ գիտեր`
Միտքս ի զորու չեղավ մարսելու,
Բայց թե քաջառու լուսավետվելով`
Մահվան գավիթը տեսավ
Փաթիլվող ճերմակության մեջ…

Ահա, ինչու է ինձ հաճո դառնում
Երկրային դարձի վերջին մեղեդին,
Մահագուշակի հայացքն ինչու է
Խորշում ինձանից,
Եվ ինչու է երգն այսչափ զուլալվում
Իմ տեսիլների սաղարթների մեջ…

Խաղաղ է հոգիս.

Ո՜նց է խոխոջում առվակը կյանքիս
Իրիկնամուտին:
Ի՜նչ փաղաքուշ է այս ծեր լորենու
Ժպիտը գունատ:

31.10.2016 – 08.12.16թ.