Թամարա Հովհաննիսյան. Թողնված Աստծո հույսին

* * *

Ամեն բան ամբողջական էր,
Կորուստներ չկային,
Երբ աղը թափվեց
Իմ տան սեղանին,
Հիմա հատուկենտ է
Տանն իմ ամեն բան,
Ասես եղեռնի միջով են անցել
Իրերն իմ սիրած, կիսաջարդ ու կաղ:

Խաթարվեց ամեն բան,
Ու դժոխքը դարանակալ
Քիթը մտցրեց ներսն իմ կյանքի կտավի,
Հիմա ժամերին այս հոգեվերհառնումի,
Հրաշքով փրկված զորավար ասես,
Ես շրջանցում եմ կորուստները նոր ու հին,
Բույնը թալանված թռչնի պես
Հավաքում, մեկտեղում եմ շիվերը առողջ
Ու կյանքը վերսկսում է մահվան մեջ.
Մինչ ես փորձում եմ ճիգով մի վերջին
Հավաքել ինձ ու մնալ ինքս ինձ հետ`
Մահվան դեմ հանդիման գնացող
Թագուհու պես…