Ներսես Աթաբեկյան. Ամառնամուտին…

***

Ամառնամուտին
օրը երկար է հիշողության պես,
երդմնազանցի հավատարմությամբ
մեր ստվերները հետևում են մեզ
մինչև փողոցի անկյունը,
ասես չի պատահելու արևանկումը,
ու ժամը ութին գիշերվա գույնը
չի մգանալու նախ տանիքներին,
հետո ծորալով՝ պատուհաններից
չի իջնելու ցած, ու սավանի տակ
չի լճանալու անհանգիստ քունը՝
շուռումուռ տալով
մեր մարմինների մենակությունը
ու երազները մեր անշնչացած
մինչև առավոտ,
ուր ստվերները սպասում են մեզ
շեմին – գլխահակ, գաճաճ, անհամեստ
հավատարմությամբ երդմնազանցի
ու երկար օրվա հիշողության պես: