Իմ Հայաստան, իմ հող, իմ հայրենի, դու օրորան, ակոս դու ցորենի

Իմ Հայաստան, իմ հող, իմ հայրենի, դու օրորան, ակոս դու ցորենի

ՑՈՐԵՆ

Երբ ասում են, թե դու, հող հայրենի,
Հայրենիքն ես հասկի ու ցորենի,
Հավատում եմ դրան ես սրբորեն…
Ցորենի հոտ ունի արևը քո,
Ցորենի համ ունեն բառերը քո,
Եվ մաքուր է խիղճդ որպես ցորեն:

Ցորեն արտի նման քեզ տրորել,
Հողմերին են տվել, հունդդ ցրել,
Բայց միշտ կանաչել է նորից արտդ,
Խոր ակոս են դարձել ցավերը քո,
Ոսկե սերմ են դարձել տառերը քո,
Ցորեն արտ է դարձել մագաղաթդ։

Հասկի նման կանգնել ոսկեճակատ,
Հասկի հույս ես եղել, հասկի հավատ,
Եվ արդար է եղել ոգուդ հերկը,
Ցորենի խիղճ ունի Նարեկը քո,
Ցորենի ուժ՝ քո տաղն ու երգը քո,
Ցորենի հոտ ուներ մորս ձեռքը:

Իմ Հայաստան, իմ հող, իմ հայրենի,
Դու օրորան, ակոս դու ցորենի,
Հավատում եմ ոգուդ ես սրբորեն,-
Ցորենի հոտ ունի արևը քո,
Ցորենի համ ունեն բառերը քո,
Եվ հավերժող ես դու, որպես ցորեն…

1981թ.

Վահագն ԴԱՎԹՅԱՆ

Հետևեք մեզ նաև Telegram-ում