Հիշատակի օր

Լուսաբացը երբ կգտնի ինձ` երևի,
Մոմս մարած պիտի լինի
Ու օջախիս քուրան հանգած:
Մի սև ստվեր` իմ այս վերջին կեսգիշերից`
Տան անկյունում կմնա` ոնց մթին կասկած:

… ու կսկսվի` ելումուտը զուսպ ձևերի,
Ախ ու վախի վշտամորմոք լացուկոծում,
Կհեռանամ մարմին կոչված էդ մեռելից`
Վերջին անգամ ինձ գտնելու քո փողոցում…

Երկու ստվեր` ինձ հետամուտ, զգոն կգան,
Ծանոթ մի կին կհառաչի` «Գնա՜ց ձեռից»,
Չհասկացած, որ ես վաղուց արդեն չկամ,
Ու ապրածս` սուտն է` անթաղ էդ մեռելի…

Հիմա արդեն` ինձնից, ձեզնից էն կողմ միշտ կամ`
Հրեշտակած բաժին դառնամ,
Թե` դևերի…
Ձեռքիս մեջ է ունեցածս, որ պիտի տամ
Նրան, ումը երբե՜ք չեղա
Ու միշտ ԷԻ…

***
…Վերջին բաժակի հետ պիտի պատռեմ կաշիս`
Մորթս նետած դևին այդ` լափելու,
Որ դուրս թռչեմ ջարդվող պատուհանից`
Ձյուների մեջ ԾԱՂԻԿ որոնելու…

Սամվել Զուլոյան